Dag 22 (26 april 2012)

Dit keer even snel een blog tussendoor..


Het kindertehuis Nos Kasita.. Ik ben er nog niet echt duidelijk over geweest en dat wil ik nu wel doen. We zijn er nu 3 weken geweest en we hadden wel moeite om te wennen daar, gewoon die andere cultuur, andere normen en waarden. Maar die kinderen zijn natuurlijk wel heel schattig. We dachten dat we gewoon even moesten wennen en dat we dan wel ons plekkie zouden vinden daar.

Nu zijn we er 3 weken en voelen we ons nog steeds niet op ons gemak. We gaan er vaak ook met tegenzin naartoe. We hebben het idee dat we totaal niets toevoegen daar. Dat het nutteloos is om daar maar wat boekjes voor te zitten lezen.

We hebben al veel samen gebeden dat als het Gods wil is dat we daar in het kindertehuis zouden zijn, Hij ons meer vreugde zou geven, meer verlangen om daar te zijn, meer voldoening zou geven. Maar ons gevoel is tot nu toe nog niet veranderd.

Ik twijfel er niet aan dat het Gods wil is geweest dat we naar Suriname zijn gegaan. Ik weet heel zeker dat dat Gods leiding is geweest. Als ik voor mezelf spreek merk ik dat God me heel erg aan het vormen is. Niet dat mijn persoonlijkheid veranderd (wees maar niet bang) maar Hij maakt mijn relatie met Hem zoveel dieper. Hij leert mij afhankelijk van Hem te zijn. Hij leert me te vertrouwen op Zijn leiding. Hij leert me wie Hij is en hoe ik moet zijn. Hij leert me hier zoveel! Misschien is dat wel Zijn grootste doel voor mij geweest toen Hij me naar Suriname stuurde: Hem nóg beter leren kennen en mij veranderen naar Zijn evenbeeld (zoals in 2 Korinthe 3:18 staat: Wij allen nu, die met onbedekt gezicht de heerlijkheid van de Heere als in een spiegel aanschouwen, worden van gedaante veranderd naar hetzelfde beeld, van heerlijkheid tot heerlijkheid, zoals dit door de Geest van de Heere bewerkt wordt). In Nederland zorgde de dagelijkse sleur, de vertrouwde mensen om me heen en de vertrouwde omgeving er misschien wel voor dat ik niet zo kneedbaar was als dat ik hier ben! J

Maar goed, ondanks dat zijn we hier natuurlijk wel gekomen met het idee om vrijwilligerswerk te doen en dat willen we ook zeker blijven doen. Ik geloof dat God ons wel ergens wil gebruiken deze tijd, ik weet alleen nog niet waar. Mirjam heeft het verlangen gekregen om bij een christelijke organisatie “wijd mijn lammeren” te kijken. Dat schijnt iets als een kinderdagverblijf te zijn. Misschien wil God dat we daar iets betekenen, maar dat zullen we maandag wel merken, want dan gaan we daar even kijken.

Nou, kortom, het is afwachten waar God ons brengt. Misschien veranderd dit gevoel nog en wil Hij ons toch bij Nos Kasita gebruiken. Mirjam sloeg net haar Bijbel open en las Psalm 71 en kwam aan bij vers 17 en 18: God, u onderwees mij van jongs af aan, en steeds nog vertel ik uw wonderen. Nu ik oud en grijs ben, verlaat mij niet, o God, zodat ik het nageslacht, elk nieuw kind, kan verhalen van de macht van uw arm. Misschien zijn we toch niet zo nutteloos als we ons voelen. God kan zijn zegen geven over de boekjes die we de kinderen voorlezen en onze woorden zegenen. misschien heeft het meer uitwerking dan we zelf denken.

We bidden veel om leiding. We willen daar zijn waar God ons wil gebruiken en we willen jullie ook vragen om voor ons te bidden. Gebed is echt heel krachtig, onderschat dat nooit!

Oja, en maak je maar geen zorgen over de donaties die we hebben ontvangen. Onze huisbaas doet veel voor kindertehuizen. Zij weet heel veel van de toestanden daar af. Ze gaat ons helpen om het geld op een goede manier te besteden.