Dag 63 (6 juni 2012)

Tripje Voltzberg en Raleighvallen

dinsdag tot en met vrijdag hebben we weer een tripje gemaakt naar het binnenland. We zouden om kwart voor 9 opgehaald worden door Ronny, onze gids. Nu staan Surinamers erom bekend dat ze altijd te laat zijn. Maar deze jongen was er al om kwart over 8!!!! Een half uur te vroeg! Dus was een beetje haasten..

Zoals jullie vast wel weten zit het stuur hier in Suriname aan de rechter kant. Nou, Ronny was uit de auto gestapt om onze tassen achterin te zetten en Mirjam zat aan de telefoon met iemand te bellen. Tijdens het bellen wilde Mirjam instappen. Ronny kwam op dat moment aangelopen en zei tegen Mirjam: “je kan hier zitten” en wees naar de linker kant van de auto. Mirjam dacht waarschijnlijk dat hij bedoelde dat ze achterin kon zitten, dus zei ze tijdens het bellen: “Nee, ik ga wel voorin zitten” en zo stapte ze in en deed de deur dicht.. Ronny keek haar met een stomverbaasd gezicht aan. Ik zat inmiddels achterin en zag alles gebeuren. Ik lag helemaal in een deuk. Na een tijdje viel het kwartje en kwam Mirjam er achter dat ze achter het stuur is gaan zitten! Je had haar en Ronny’s gezicht moeten zien. Super grappig!

We gingen met nog 6 anderen, een heel gezellig groepje! Het was een hele dag reizen naar de plek waar we de drie nachten zouden overnachten. Dus af en toe even een tussenstopje bij mooie plekjes.

( let op het bordje :P )

De wegen waar we op moesten rijden waren niet echt goed (op zijn zachtst uitgedrukt). Nu zat er dus ook een vrachtwagen vast in de modder. Niemand kon er door, dus moesten we wachten tot die vrachtwagen er uit werd getrokken.

En toen moesten wij nog met twee auto’s erdoor….. ging niet helemaal goed..

Op het laatst moesten we nog 4 uur lang met een bootje varen voordat we er waren. Voordat we op de boot stapten hadden we ons eerst even dik ingesmeerd met zonnebrand, want de zon scheen behoorlijk fel. Als je dan 4 uur lang in een bootje zit verbrand je levend! Nou, we zaten nog geen minuut in het bootje (oftewel: uitgeholde boomstam) of er begonnen kleine spettertjes te vallen. Nou, die spettertjes werden met de seconde groter en na 10 seconden zaten we in een stortbui! Af en toe was het heel even droog, maar vrijwel de hele rit hebben we in de regen gezeten. En niet zomaar regen! Maar soms kwam er echt een gordijn van regen op je af en kon je helemaal niks meer zien! En of dat nog niet genoeg was, ging het ook nog eens onwijs hard onweren. Eer we waren aangekomen was het al donker, dus na 4 uur onder een regendouche te zijn gevaren, waren we helemaal koud en verkleumt aangekomen.

Dit was ons huisje:

We sliepen gezellig met z’n allen in de kleurrijke hangmatten J

Maar daar sliepen we niet alleen..

Jup, we deelden onze kamer met vleermuizen!

En dit was ons prachtige uitzicht vanuit de hangmat:

De volgende dag zijn we ’s ochtends rond 9 uur vertrokken om de voltzberg te beklimmen. Ik was behoorlijk gestrest, want ik was zooo bang dat ik het niet zou redden! Er was ons namelijk gezegd dat het drie keer zwaarder zou zijn dan brownsberg (waar we in het begin waren geweest) en dat vond ik super zwaar! Ik dacht dus echt dat het me niet zou lukken.. Maar aangezien het uitzicht super mooi scheen te zijn, wilde ik er écht naartoe! Gelukkig stelde Ronny me wel een beetje gerust. Hij zei dat ik het wel zou redden. Maarja.. Neline is natuurlijk weer niet goed voorbereid.. Je had bergschoenen nodig. En die heb ik niet! Dus had ik maar mn gympies aangetrokken. Ook had ik geen lange broek mee. Dus ik had een korte broek aangetrokken. Toen kwam er een andere gids naar me toe, waarvan ik de naam niet meer weet. Ik noem hem vanaf nu wel ff wimpie. Wimpie kwam naar me toe en vroeg met een ongeloofwaardige blik: “ga jij zo??!!” Ik: “Uhhhh… ja.. ik heb geen lange broek”. Ondertussen kwam Ronny zich er ook mee bemoeien en ze vonden het beide niet handig dat ik met een korte broek zou gaan. Dus Wimpie zegt: “je mag mijn broek wel aan!” Komt hij ineens met een spijkerbroek aanzetten. Dus ik trek die broek over mn korte broek aan. Hij was veeelste wijd. Ronny en Wimpie lagen helemaal in een deuk toen ik die broek aan had! Tja… dat ging hem dus niet worden..

Ik had wel een trainingsbroek mee genomen voor ’s avonds aan te trekken. Dus toen heb ik die maar aangetrokken. (wat bleek.. ik heb de hele tijd met mn trainingsbroek helemaal op gekoppeld gelopen. Ik had dus makkelijk een korte broek aan kunnen houden!)

Nou, op goed vertrouwen zijn we dan begonnen aan de tocht naar de voltzberg. Het was 4 uur lang flink doorstappen, waarbij we maar 1x 5 minuutjes mochten zitten. En toen waren we eindelijk bij de berg aangekomen! Die berg moesten we echt beklimmen! Het waren grote rotsen waar je op handen en voeten omhoog moest klimmen terwijl je jezelf omhoog trok aan takken. Dat was wel heel erg leuk! Sommige stukken waren super steil en de afgrond was ook vlak naast je. Daar kruip je dan, zonder veiligheidsspullen om je heen. Best wel gevaarlijk dus! Maar echt heel gaaf om te doen.

De voltzberg van een afstandje:

Eindelijk hadden we de top bereikt! Wie had ooit gedacht dat ik vooraan de berg op zou lopen!! :D

Het uitzicht was prachtig!! Echt super mooi! Niet in woorden uit te drukken. En helaas is het ook niet op foto vast te leggen. Prachtig was het!

Nou, daar even gegeten en toen zagen we weer een regenbui aankomen. Snel de berg af, want als het regent kun je de berg niet meer af, want dan glij je weg de afgrond in!

Nou, toen dus weer 4 uur lang snel doorlopen om weer terug te gaan. Ondertussen voelden mn voeten al helemaal kapot aan. Allstars schoenen zijn echt niet aan te raden bij zo’n lange wandeling! Terwijl we liepen wilde ik even met mn hand tegen een boom aanleunen om mn evenwicht te bewaren, maar ik zag niet dat daar stekels van 20 cm in zaten! AUW! Dat voelde ik wel.. toen ik mn hand weghaalde zaten er  3 grote stekels in mn hand.

Helemaal gewond en uitgeput kwamen we weer terug bij de boot. Waar we even konden afkoelen bij een watervalletje en waar ik mn teen heb opengehaald aan een rots die onder water zat…

Maar.. ik was super trots dat het me is gelukt! Dit overblijfsel zie ik dan ook als een trofee:

De volgende dag gingen we weer wandelen. Dit keer naar de raleighvallen. Dat is een stroomversnelling. Dit was gelukkig dichterbij en was 1 ½ lopen om er te komen. Was ook heel mooi om te zien! En ook daarvan heb ik weer lekkere blaren opgelopen. Tja, je moet er wat voor over hebben.

Ronny en wimpie wilde mij maar wat graag helpen met mijn blaren. Wimpie zei dat ik er zout op moest doen. “na het zout ga je even dansen en daarna is het over!” zei hij. Nou, dat leek mij geen goed plan. Ronny had ook een goed idee. Hij wilde wel even een lepel in het vuur houden en dan met die lepel op mijn blaar drukken. Dan is het veel sneller over! Stelletje sadistische surinamers..

Die avond was het alweer de laatste avond. Nou, je kon het wel de bonte avond noemen! Wat hebben we ons toch voor gek gezet.. iedereen wist wel iets mafs te verzinnen, de één kon een leuk liedje, de ander had weer een grappig trucje.. We zijn er die avond ook achter gekomen dat Mirjam afstamt van de brulaap. Mirjam kan namelijk een hele mok in haar mond stoppen!

De volgende dag was het weer tijd om terug te gaan. Eerst weer met de boot. Alle spullen inladen en gaan!

Het had de hele dag nog niet geregend, maar je raad het al, toen we allemaal in de boot zaten begon het gelijk weer te regenen! Maar dit keer waren Mirjam en ik voorbereid en hadden we een paraplu mee genomen, dus wij zaten lekker droog :P

Het was weer een super leuk tripje met hele leuke mensen! Dan is het toch weer jammer dat je ze daarna niet meer ziet..

Zondag zijn we weer naar de kerk geweest. Dit was onze laatste keer in die kerk. We waren eigenlijk van plan om verschillende kerken te bezoeken, maar dat is er niet van gekomen. En hier voelden we ons ook prettig. Omdat het onze laatste keer was hebben we van de kerk een beeldje gekregen. Dit beeldje is dan ook de kerk in het klein! Heel lief. Dat is wel een voordeel van een kleine gemeente. Mensen zijn heel betrokken met je. Dat is wel heel mooi.

Dinsdag was onze laatste keer bij weid mijn lammeren. Was leuk om hen een aantal weken te kunnen helpen. Ze waren heel blij met ons. Dat is natuurlijk altijd leuk om te horen! :)

En over een paar uurtjes vertrekken we dan naar Brazilië. Dat is trouwens ook niet helemaal soepeltjes gelopen. We hadden namelijk problemen met onze ticket. Dat is vandaag pas opgelost. Precies op het laatste nippertje dus. En we hadden ook nog geen verblijf, want alles zat steeds vol. Gelukkig kreeg ik vandaag toch nog een mailtje van iemand die nog plek had. Ook op het laatste moment! Maarja, tis allemaal goed gekomen.

Best spannend om zo te vertrekken.. Ik ben heel benieuwd wat we allemaal gaan meemaken in Brazilië! Eén ding is zeker: God gaat met ons mee. Hij beschermd ons, leid ons en brengt ons daar waar we moeten zijn. Wij hoeven alleen maar te volgen :)

De volgende blog komt waarschijnlijk vanuit het zonnige Brazilië!! :D