Brazilië!

Berichtje vanuit RIO!

We hebben wat problemen met het internet, dus daarom duurt het zo lang voordat er weer een nieuwe blog kwam ;). In ons eerste appartement paste de stekker niet in het stopcontact om de laptop op te laden. En in het appartement waar we nu zitten past ie er wel in, maar hebben we geen internet! Lastig allemaal.. :P Dus hier komt nu een heel lang verhaal! Dus als je 2 uur de tijd hebt, kun je het wel ff lezen..

Zoals ik in de vorige blog al had geschreven ging het niet helemaal goed met onze vliegtickets en was het zoeken naar huisvesting erg moelijk. Maar dit was gelukkig allemaal de dag voor vertrek nog geregeld. Maar dit was nog niet alles. Mirjam had contact gehad met Janneke via haar mail. We hadden van Janneke wat informatie gekregen over de tijd en plaats waar we af zouden spreken als we bij haar stichting langs zouden komen. Maar Mirjam haar email was gehackt. Nu kon ze dus niet meer bij die informatie. Gelukkig was dit nog wel snel op te lossen via mijn mail, maarja het is toch lastig dat Mirjam haar mail het nu niet meer doet!

7 april om half 4 's ochtends gingen we dan ons bed uit op weg naar het vliegveld. Dat ging allemaal goed en we vlogen eerst naar Belem. Vanuit daar zouden we verder vliegen naar Rio. We zaten bij het raam in het vliegtuig. Het uitzicht vanuit het raam was echt super mooi! Heel gaaf gezicht hoe je zo boven de wolken vliegt. onbeschrijflijk..

 

Rond 11 uur 's ochtends waren we in Belem aangekomen. Het eerste wat we gingen doen is geld pinnen. Wat ons gelijk opviel was dat er veel verschillende pinautomaten waren. We probeerden er eerst 1... die deed het niet. Volgende... die deed het ook niet. volgende... ook niet! Geen enkele automaat accepteerde onze passen. Mirjam had het tot 2 keer toe gevraagd bij een info balie hoe het werkte, waarom de pas het niet deed. Maar ze konden allemaal geen engels. En zij wisten duidelijk ook niet waarom het niet werkte.. lekker dan, zit je daar om 11 uur 's ochtends zonder geld, terwijl ons vliegtuig naar Rio pas om 3 uur 's nachts zou vertrekken! Jup, 16 uur later dus! Dat is nog wel te doen als je lekker op het vliegveld kunt winkelen, wat eten, wat drinken.. maar wij hadden geen geld dus we konden niks doen! Toen hebben we dus al die tijd op een keihard bankje van ijzer gezeten en een soort van gelegen, hopend dat we even zouden kunnen slapen. Nou, dat slapen ging natuurlijk totaal niet.

Voordat we konden inchecken gingen we ff aan een tafeltje zitten en daarop lagen zakjes druivensuiker. Toen hebben we maar die zakjes druivensuiker opgegeten. Je moet toch wat na 16 uur geen eten! haha

 

We zagen het nogal somber in. Wat als we in Rio ook niet kunnen pinnen? Dan zitten we zonder geld en wat dan? Daar zaten we dan met onze zakjes druivensuiker ons af te vragen waarom God ons niet hielp. Waarom alles zo moeilijk gaat. We wilden zo graag op Hem vertrouwen, maar nu we geen geld hadden werd dat ineens zo moeilijk. Toen hebben we ff samen gebeden en liedjes gezongen :P En toen voelde ik me wel wat rustiger. We moesten gewoon maar afwachten wat God ging doen. Hij helpt ons wel, Hij heeft alle macht.

In het vliegtuig kregen we weer lekker te eten, we hebben dus nog geen honger hoeven te lijden ;). 's ochtends rond 7 uur kwamen we in Rio aan. We hebben dus in het vliegtuig de zonsopkomst gezien. Wat een bijzonder gezicht is dat! Ontzettend mooi al die kleuren en dan die wolken eronder... wouw!

 

Aangekomen in Rio stond er niemand op ons te wachten om ons naar de hostel (waar we zouden verblijven) te brengen. Dus wilden we nu wel ff mijn mail checken om te kijken of ze iets heeft gemaild dat het niet door ging ofzo. Maar eerst geld pinnen! Nou, je raad het al. ook bij deze apparaten lukte het niet, werd onze pas niet geaccepteerd. Nu hadden we in Suriname 40 euro laten wisselen, want die euro's hadden we nodig als we weer in Suriname zouden komen, zodat we weer een nieuwe toeristenkaart konden kopen. Die veertig euro hebben we toen maar laten omwisselen bij zo’n wisselkantoor voor realen (braziliaans geld). Toen hebben we op het vliegveld een internetcafe gezocht. Daar hebben we m'n mail gekeken en had ik een mail gehad waarin stond dat de hostel duurder was geworden en daarbij had ze het adres gestuurd. Lekker dan.. Nu werd het dus veel duurder en moesten we er ook nog zelf heen.. We vonden het een beetje te duur worden dus besloten we naar een hostel te gaan waar Mirjam al eerder contact mee had gehad.

Het geld wat we hadden laten omwisselen hebben we grotendeels gebruikt voor de taxi naar het hostel. Bij die hostel kregen we te horen dat er geen plek meer was. We mochten daar wel even op internet en we mochten onze spullen er laten staan terwijl we de stad in gingen om geld te pinnen. We hebben veel banken geprobeerd, maar nergens lukte het. Totdat een man uitlegde dat we de citybank moesten hebben. Dit was onze laatste hoop. We waren behoorlijk moedeloos geworden en ik begon me toch wel heel erg af te vragen waarom God het ons zo moeilijk maakte. In gedachten wees ik Hem erop dat Hij in Zijn Woord beloofd voor ons te zorgen. En dat Hij beproevingen nooit te zwaar maakt, maar altijd voor een uitweg zorgt. Maar nu begon het me toch echt te zwaar te worden! waar bleef die uitweg?! Wat als het bij die city bank ook niet lukt? Dat betekend dat we dan geen geld hebben, dus geen onderdak, geen eten.. dan zouden we op straat zitten! Ik kreeg ineens wel een hele andere kijk op zwervers. Wat erg als je geen geld en dus geen eten hebt. Je hele dag draait dan om het vinden van eten. Logisch dat je dan in een prullenbak gaat graaien of gaat bedelen.. je kan niet anders. En zo is het ook bij de straatkinderen waar we straks langs gaan. Ineens kan ik me heel erg in hun inleven. Het is heel logisch dat je de meest gekke dingen gaat doen om aan eten te komen..

Zo gingen we de citybank in, onze laatste hoop. "toevallig" was daar een hele groep nederlandse jongeren, de eerste die we hadden gezien. Er zijn namelijk nauwelijks nederlanders hier. Nou, we gingen dus pinnen met hulp van die nederlanders. Maar het lukte weer niet. "hebben jullie je pas wel laten omzetten?" vroegen ze toen. "uhhh.... nee.. moet dat dan..?" Blijkt dus dat je hebt moeten aangeven bij de bank in nederland dat je buiten europa op vakantie gaat, want anders kun je er niet pinnen. shiiiiittt.... uit het veld geslagen gingen we op weg naar het hostel waar we onze spullen hadden staan. Ondertussen hebben we in een supermarkt 2 zakken bolletjes gekocht van onze laatste geld. Wat een verhaal.. Waar is God? "Heer, als dit een beproeving is, wordt het me toch echt te zwaar! waar bent U?!"

Wat had ik een begrip en medeleven gekregen voor de zwervers en straatkinderen. Mirjam voelde hetzelfde. Met onze ziel onder onze armen en met onze droge bolletjes liepen we naar het hostel toe. Daar gingen we weer achter internet. Ff opzoeken hoe dat zit met onze pas. Bleek dat je heel makkelijk via internetbankieren het om kon zetten. Het was maar één druk op de knop! We zijn toen snel weer terug gegaan naar de citybank en ja hoor, daar kwam het geld. Het geluid wat die pin automaat maakte toen het geld uit de automaat kwam rollen, klonk als muziek in mn oren! Wat was ik blij en dankbaar dat het toch nog goed is gekomen. Achteraf heeft God het toch allemaal zo goed geleid. We hebben geen gebrek geleden, alles ging stapje voor stapje. Hij zorgde voor ons, Hij liep met ons mee. Waarom heeft Hij het ons zo moeilijk gemaakt? was dat om ons een les van vertrouwen te leren? werd ons vertrouwen op de proef gesteld? Of wilde Hij ons laten zien hoe het is om geen geld te hebben, geen eten te kunnen kopen, de kans om geen plek te hebben om te kunnen slapen? Wilde Hij ons laten zien hoe de straatkinderen zich voelen, voordat we met ze in contact zouden komen? Hoe dan ook, het was heel leerzaam.

Op weg naar het hostel om onze spullen op te halen en een ander hostel of appartement te zoeken, gingen we nog even ergens een bakkie koffie drinken. Daar waren we wel aan toe! :) Ze hadden heerlijke koffie in dat tentje. Mirjam had een cappuccino nut, koffie met nutella. En ik had koffie met chocolade. Echt heerlijk!! En het was niet alleen lekker, het zag er nog mooi uit ook! Bij Mirjam wilde ze haar naam erop schrijven, maar ze hadden mijn naam erop gezet :P

We hebben een appartement gevonden waar we tot en met maandag in konden overnachten. We hebben hierin uitzicht op het strand van copacabana. 's avonds gingen we wat eten op de boulevard. Bij het gebed voor het eten voelde ik me heel anders dan normaal. Ik voelde me zoveel dankbaarder voor het eten en besefte zoveel meer dat het een zegen van Hem is dat we te eten hebben. Het is niet zo vanzelfsprekend..

Wel grappig. We kregen bij het eten een heel gasfornuis op tafel :P En daarop heel veel vlees! Was wel erg lekker. Ook kwamen er heel vaak straatmuzikanten om ons heen staan en komen er heel vaak mensen voorbij die dingen verkopen, zoals sieraden, hoeden, kleden, shirtjes, enz. Het is wel heel irritant dat ze zo vaak langs komen, maarja zij moeten ook aan geld komen..

Die avond hebben we heerlijk geslapen! even de uurtjes van de afgelopen 2 dagen inhalen ;). De volgende dag hebben we tussen de middag ergens een broodje gegeten en we bestelden er ook een sapje bij (nouja dat dachten wij!). Toen we dat "sapje" kregen zag hij er al super ranzig uit. Het was namelijk bruin... Welk sap is nou bruin?! Nou het zag er niet alleen ranzig uit, maar het smaakte ook ranzig! Bleek het zo'n shake te zijn die je voor (of na, ik heb geen idee) het sporten drinkt. blehg.. Bomba, zo heete dat heksenbrouwsel. Toen maar een ander sapje genomen :)

Wat wel een nadeel is is dat ze echt geen engels kennen hier. Een vrouw probeerde te vragen of ik een grote of kleine beker sap wilde, maar zelfs de woorden "groot" of "klein" wist ze niet in het engels. En toen we wilden betalen snapte ze het ook niet, totdat ik met mn geld ging zwaaien.. Het is dus echt handen en voeten werk om hier iets duidelijk te maken.

Maandagmiddag hadden we afgesproken met Janneke. Zij is van stichting Jafet. We moesten met de taxi naar metro centraal komen en daar bij de mac donald wachten. Het was eerst al een ramp om aan de taxi chauffeur uit te leggen waar we naartoe wilden, maar eindelijk leek hij het te snappen. Daar aangekomen hebben we een uur op Janneke staan wachten, maar ze kwam niet.. Ik heb geen idee wat er mis is gegaan. Misschien heeft de taxi ons toch naar een verkeerd adres gebracht ofzo. Dus we hebben haar weer even gemaild en hopelijk kunnen we volgende week dan alsnog langs komen.

Dinsdag was het wel lekker weer een hebben we lekker op het strand gelegen. Het is alleen wel veel minder warm dan in Suriname. Hier blijft het vaak zo tussen de 20 en 25 graden, het kan snel oplopen en snel dalen op een dag. vooral 's ochtends schijnt de zon, 's middags is het tot nu toe vaak regenachtiger. Wat opvalt is dat er heel veel mensen hier hardlopen. Echt heeeel veel. Zelfs hele oude mensen van een jaar of 80, die nog net aan kunnen lopen, zie je in een badpakje "rennen". De strandwachters houden ook wel van hardlopen, maar die vinden het vooral leuk om aandacht te trekken. Achteraf wel grappig, maar als je daar op strand zit is het super irritant!

We zijn die dag ook op zoek gegaan naar een ander appartement, we wilden namelijk iets goedkopers vinden. We zitten nu helaas niet meer aan het strand, maarja, het is toch op loop afstand. Hier blijven we tot zondag en dan moeten we maar weer kijken waar we dan heen gaan!

Woensdag hebben we een tripje gedaan. Dat was een dagtrip door Rio. We zijn langs een kathedraal geweest.

Daarna zijn we naar een plek geweest waar altijd carnaval gevierd werd. We mochten ook verkleed :)

We zijn ook naar het bekende standbeeld van Jezus geweest. Het staat boven op een berg, je had daar ook een heel mooi uitzicht over Rio.

Verder zijn we ook nog naar de suikerbrood berg geweest. Hier gingen we via een kabelbaan naartoe. Ook hier had je een heel mooi uitzicht over Rio. En wat helemaal gaaf was, was dat je ook het standbeeld van Jezus kon zien tussen de wolken door! Dat zag er echt super gaaf uit. Alsof jezus terug kwam op de wolken :)

We vermaken ons hier dus nog best in Rio! Wat wel heel apart is, is dat hier in Brazilië niet alleen de mannen ons duidelijk maken dat ze ons leuk vinden, maar dat zelfs de vrouwen naar ons toe komen om te vertellen hoe mooi we zijn!! Nouuujaaaa!!! Heel vreemd.. ook een paar pubertjes kwamen naar ons toe om te vragen of we model zijn! Haha. Volgens mij vinden ze gewoon onze lengte mooi ofzo. Want ze zijn hier allemaal erg klein.

De tijd gaat nu wel heel erg snel! Over 2 weekies zie ik jullie weer!! :D