nog 1 week..

We hebben nu wel lekker weer gehad. het zonnetje scheen op sommige dagen volop en vorige week donderdag en vrijdag hebben we dan ook heerlijk op strand gezeten om een beetje bij te bruinen. :P

Nadat we vorige week donderdag heerlijk van het zonnetje hebben genoten, zijn we 's avonds uit eten geweest (net zoals in Suriname het geval is, is uit eten gaan hier heel goedkoop in vergelijking met Nederland). We hadden een gerecht besteld wat voor 2 personen bedoeld is. Nou, toen ons eten eraan kwam, werd er een tafel bijgeschoven! "hehe, dat beloofd veel goeds", zeiden wij al tegen elkaar. Mirjam en ik hadden namelijk al snel van elkaar ontdekt dat we allebei erg grote eters zijn :). En daar kwam het eten aan! Een gigantische schaal vol met rijst, een grote schaal vol met iets groens wat leek op zeewier met stukjes vlees erdoor, en een giga grote pan vol met zwarte bonen en stukken vlees! Tekort zouden we zeker niet hebben. Nu hebben Mirjam en ik nog iets gemeen wat betreft eten: we kunnen er niet tegen om iets over te laten. Alles móet op! Nou, daar begon de schranspartij.

 

De mensen die om ons heen zaten hebben ons vast met ongelovige ogen aangestaard hoe 2 meisjes dat zo naar binnen kunnen werken.. Het smaakte heerlijk! Helaas hebben we toch niet alles opgegeten. Het was echt veelste veel, zelfs voor 2 ogenschijnlijk onverzadigbare types als wij. Al snel kwam ik erachter dat mijn maag de zwarte bonen niet zo leuk vond.. Ik kreeg toch krampen in mn maag, niet normaal! Voortaan geen zwarte bonen meer..

Thuis aangekomen zijn we meteen ons bedje ingedoken. Het was pas 9 uur, maar dat maakte ons niks uit. Lekker toch, een keertje vroeg leggen? :) Nouja, een keertje... de dag hiervoor zijn we ook al om 9 uur naar bed gegaan en hebben we klokkie rond geslapen. Je zou bijna denken dat we het zo zwaar hebben, omdat we zoveel slaap nodig hebben!

Nou, de volgende dag, vorig week vrijdag dus, werden we weer rond een uur of 9 wakker. De tweede nacht dat we het klokje rond hebben geslapen. Hoe zou dat toch komen dat we steeds zo moe zijn?? Na een tijdje nagedacht te hebben wisten we het: koffie tekort! Sinds we in dit appartement zitten hebben we namelijk geen koffie, omdat we geen koffiezetter, geen waterkoker en geen magnetron hebben. Niks dus om heet water te krijgen om koffie te kunnen zetten! En aangezien wij beiden toch wel een soort van koffieverslaving hebben, is dit vele slapen vast een afkickverschijnsel van het leven zonder koffie.

Dusss die vrijdagochtend zijn we op zoek gegaan naar een tentje waar we koffie konden drinken. Normaal kom je overal waar je loopt zulke tentjes tegen, maar als je er één zoekt.... juist, dan zijn ze nergens te bekennen. Maar na een tijdje hadden we toch zo'n winkeltje gevonden en hadden we allebei een bakkie koffie besteld. We dachten wel een aardig groot bakkie te krijgen. maar niets was minder waar. Ik kreeg een klein bakkie koffie in een glas met een rietje erin (???). En Mirjam kreeg helemaal een minuscuul klein bakje koffie. Daar gaan we dus ook nooit meer naartoe.

verder hebben we deze dag weer lekker op strand gezeten.

's avonds gingen we weer uit eten. We liepen langs een tentje waar live muziek was! nou, dat is toch best leuk, zo'n achtergrond muziekje terwijl je aan het eten bent. Dus wij lopen naar binnen, krijgen een tafel aangewezen en gaan zonder ook maar van iets geks bewust te zijn, zitten. Het viel Mirjam als eerste op dat voorin de tent een aantal schaars geklede vrouwen stonden. Het zouden toch geen hoeren zijn??! Nou, toen we daar lekker zaten te eten begon die tent steeds voller te stromen met schaars geklede vrouwen. Ineens viel het ons ook op dat de mensen die aan het eten/drinken waren allemaal vieze oude mannetjes waren en nog een paar wat jongere gastjes. Whaaah! Waar zijn we beland?! Dit is een afhaalchinees van hoeren!! Ik wist niet eens dat zoiets bestond! Ik dacht dat ze alleen maar achter de ramen stonden. Wist ik veel dat ze bij sommige eetgelegenheden staan te wachten tot ze meegenomen worden! Nouuu zeg... ik kon me ogen niet geloven wat zich daar afspeelde. Hoe die mannetjes zitten te kijken naar die hoeren, hoe die hoeren contact maken met die mannen.. te erg voor woorden. En daar zitten wij dan, als 2 "normale" meisjes met onze pizza en visgerechtje.. Echt hoor, dit overkomt ons weer! Dit soort gekkigheid kan ook echt alleen maar ons overkomen.

En of dat nog niet genoeg kwam er nog een vent naar ons toe om te vragen of we “hulp” nodig hadden. "uhh.. NEE!", zei ik. "oh" zei hij toen, en hij liep er toen snel vandoor. En een paar vieze mannetjes die aan een tafel naast ons zaten, zaten al de hele tijd naar ons te kijken en begonnen ineens ook een gesprek. IEELLLL, hier hadden we natuurlijk echt geen zin in! Snel dus om de rekening gevraagd en WEGWEZEN!!!

De volgende dag moesten we om 6 uur ons bed uit, want om 7 uur werden we opgehaald voor een tripje. We gingen met een bootje varen langs wat stranden. We dachten dat we lekker rustig op dat bootje konden liggen, maar helaas, verkeerd gedacht.. De boot was stampensvol! je kon je kont niet keren. Ook was er een bandje op de boot die muziek maakte. niet echt mijn smaak muziek, maar goed. De andere mensen zongen luidkeels mee en dansten volop, dus die vonden het schijnbaar wel mooi.

op sommige plekken stopten we even en dan mochten we zwemmen. Je kon ook een duikbril met snorkel huren en dat deden wij dan ook. En wat was ik blij dat we dat gedaan hadden! wat een gaaf gezicht was het onder water!! Echt super mooi. Heel veel soorten vissen zag je zwemmen, vooral bij ondiepe stukken met een hoop rotsen. Was echt heel gaaf om te zien. Ik had dat nog nooit gedaan, dus ik kon er geen genoeg van krijgen! En dat was achteraf ook aan mij te zien, want ik heb de rest van de dag met een rode rand op mn voorhoofd gelopen door die duikbril..

Maar we kwamen wel langs hele mooie plekken. Het water was ook heel helder en heel blauw! Ondanks de volgepropte boot, was het toch leuk :)

We hebben ook weer contact gehad met Janneke van stichting Jafet. En maandag hebben we haar dan ook ontmoet. Ik dacht dat ze alleen werkte met straatkinderen, maar het zijn niet echt straatkinderen maar ze werkt in de favela’s. En ze houd daar bijbelclub voor de kinderen die daar wonen. Sommigen van hen zijn wel straatkinderen geweest. Prachtig werk wat ze daar doet! De mensen daar horen normaal gesproken niets over het evangelie, dus geweldig dat ze het aan de kinderen en hun ouders verteld. We mochten maandag met haar mee. Zo liepen we achter haar aan door de smalle straatjes met krakkemikkige huisjes, terwijl ze christelijke kinderliedjes zong. De kinderen weten dan dat de club gaat beginnen en lopen met ons mee. Wel leuk, het liedje “lees je Bijbel, bid elke dag” kennen ze ook in het Nederlands!

Janneke kent veel mensen die in de favela wonen, dus bij sommigen mochten we ook even naar binnen of even een baby vasthouden :)

Toen ging de club beginnen en vertelde Janneke eerst een Bijbelverhaal aan de kinderen.

Daarna mochten de kinderen kleuren en deden we een spelletje bingo. Daarna zijn we nog naar het clubhuis gegaan, wat een stukje verder lag. Ook daar werd weer een Bijbelverhaal verteld en mochten ze spelletjes doen.

Die kinderen waren echt super lief. Ook voor elkaar! Ze helpen elkaar, wachten netjes op hun beurt, luisteren goed.. dat is toch iets wat je niet zo snel verwacht in zo’n buurt. De kinderen probeerden ook contact met ons te maken, maar aangezien we de taal niet spreken ging dat niet zo makkelijk. Maar met wat gebaren lukte het wel aardig. Dan gingen die kinderen bijvoorbeeld het uitzicht aan ons laten zien :). Het was echt wel heel bijzonder om zo met Janneke mee te mogen lopen. Wat ben ik blij dat er zulke organisaties bestaan als deze.

Dinsdag mochten we opnieuw meelopen, maar dit keer in een andere favela. We hadden afgesproken op een pleintje vlak bij een voetbalveldje. Janneke had maandag uitgelegd waar dat was. Dus wij daarheen. Wat we onderweg tegenkwamen is eigenlijk met geen woorden te beschrijven. Langs de kant lagen allemaal mensen en ook heel veel kinderen te slapen, ingewikkeld in een deken, tussen het vuilnis, alsof ze zelf bij het vuilnis horen. Echt heel erg om te zien..

Toen waren we aangekomen bij een voetbalveldje met daarnaast een pleintje. We hadden er om half 9 afgesproken, maar we waren er al om 8 uur, want we wilden niet te laat komen! Vooral niet door onze stunt van vorige week dat we op een verkeerde plek stonden te wachten. Nou, het werd half 9.. 9 uur.. half 10.. okeee, wat is er nu weer fout gegaan? We stonden toch echt op de goede plek, want het was een pleintje naast een voetbalveldje. En we hebben goed gelopen! De tijd tikte verder en het werd 10 uur.. Ging het misschien niet door en hebben we een mail gehad? Nog een half uurtje wachten voor de zekerheid! Het kan toch niet weeeer fout gaan?! Half 11…. Nouja, dan gaan we maar terug.. kijken of we mail hebben gehad dat het niet door gaat ofzo. Tijdens onze weg naar de metro kwamen we langs nog een voetbalveldje met een pleintje ernaast. Shit… zou het hier zijn? Dan hebben we dus weer op een verkeerde plek staan wachten! Pfff.. Het kan ook nooit gelijk goed gaan! Er is nog niet veel soepel gelopen hier in Brazilie.. En ja hoor. Na ongeveer een kwartiertje kwam Fernando, de man van Janneke en met hem liepen we mee de favela in, naar het clubhuis. Daar aangekomen zaten een aantal leidsters die dus vertelden dat ze om half 9 al op ons stonden te wachten, maar wij er niet waren!

Nouja, het is dus toch nog een soort van goed gekomen, want we zijn er toch nog de rest van de dag geweest. Eerst liepen we door de favela heen. Op een soort van pleintje stonden heel veel mensen. Echt een hele grote groep, niet te tellen! Dat bleken allemaal drugsverslaafden te zijn. Allemaal verslaafd aan crack. Het waren allemaal nog zulke jonge mensen.. Heel erg dat ze zo’n hopeloos leven lijden. Wat ook opvalt is dat iedereen al op een hele jonge leeftijd kinderen heeft. Met een jaar of 17 hebben ze al kinderen.

Daarna gingen we terug naar het clubhuis. ’s Middags hebben ze 2 keer een programma. Rond 1 uur komt er een groep kinderen en rond half 4 komt er weer een nieuwe groep. De kinderen worden in 2en gesplitst. De oudste zitten bij elkaar en de jongsten bij elkaar. De leidsters beginnen dan met gebed en liedjes zingen en een bijbelverhaal vertellen. Het viel me op dat de kinderen ook zo geïnteresseerd aan het luisteren waren! Ze stelden ook vragen erover. Ik kon het alleen niet verstaan natuurlijk.. Daarna is het tijd voor spelletjes. Deze kinderen waren allemaal ook zo leuk! Ik zou ze zo mee naar huis willen nemen :) Ze zijn echt heel lief en doen hun best om contact met je te maken. Voor het eerst sinds jaren ben ik ook weer wezen touwtje springen! Haha. Ach ja, tegen die schattige bekkies kun je geen nee zeggen ;).

Woensdag hebben we niet veel gedaan. Het was een regenachtige dag, dus hebben we vooral veel koffie zitten drinken in een koffie tentje en zijn we ook nog even wat winkeltjes langs geweest. ’s Avonds zijn we uit eten gegaan in een restaurant waar je onbeperkt pizza kon eten! De obers kwamen om de paar minuten langs met verschillende pizza’s waar je een stukje uit kon kiezen. Er zaten zelfs pizza’s tussen met chocola en ijs! Lekker hoor :) we hebben ons dan ook helemaal misselijk zitten eten aan de pizza..

Donderdag zijn we ook weer bij stichting Jafet langs geweest. We waren weer een half uur te vroeg, dus moesten we weer even wachten voor de favela. Terwijl we daar zaten te wachten hadden we uitzicht over daklozen en verslaafden. Ineens voelden we ons wel erg onveilig! Want ja.. waarom zouden die mensen ons niet overvallen? Wat hebben ze te verliezen? Ze kunnen er alleen maar beter van worden. Ik zou ze zelfs begrijpen als ze het zouden doen.. Maar gelukkig hadden ze ons nauwelijks in de gaten. Het was duidelijk dat de meeste helemaal de weg kwijt waren door de drugs.

We begonnen om half 9, maar ’s ochtends waren er maar 2 kinderen gekomen. Erg rustig dus. ’s Middags was het wel een stuk drukker. Er kwamen ook wat jongeren. De oudste was 17 jaar en er waren er ook een aantal van 14. Na het Bijbelverhaal gingen we met ze een fotolijstje verven. Ik moest er wel om lachen. Jongens van die leeftijd zou je bij ons in Nederland niet zo snel een fotolijstje zien verven! Maar het was wel heel leuk. We konden erg met ze lachen :)

Daarna zijn we met Janneke weer een rondje wezen lopen door de favela. Heel onwerkelijk wat je daar allemaal ziet.. Hoe die mensen erbij lopen, al die drugsverslaafden, kleedjes vol met stapels drugs in zakjes voor de verkoop, allemaal kapotte kleine huisjes en smerige kleine straatjes vol afval.. Soms is het net alsof je door een film loopt, alsof het niet echt is..

’s avonds gingen we nog een keer door de favela heen lopen en hield Janneke met sommige van de mensen een praatje. Elke week doet ze ’s avonds zo’n ronde door de favela met een aantal anderen om te evangeliseren bij de drugsverslaafden, daklozen en mensen die er wonen. We kwamen toen ook wat kinderen/jongeren tegen die we op de club hadden gezien. Toch weer heel apart om ze dan ook weer op straat tegen te komen. Als je ze alleen op de club ziet dringt het op de één of andere manier nog niet echt door dat ze echt in die favela wonen, dat dat hun leven is..

We konden niet zomaar overal foto’s maken, aangezien dat gevaarlijk is, dus veel foto’s heb ik niet helaas. Maar deze man hieronder, de eigenaar van de snoepwinkel die je op de foto ziet, wilde wel graag met ons op de foto :P. We kregen zelfs nog een snoepje van hem! Achteraf vertelde Janneke dat in het Portugees het woord voor snoepje hetzelfde woord is als kogel. Als ze dat zeggen is het dus afwachten wat je krijgt: een snoepje, of de kogel!

ik vind het echt super, het werk wat Janneke en Fernando hier doen. Heel mooi dat ze die Bijbellessen geven aan die kinderen en jongeren. De kinderen groeien op op een plek waar drugsgebruik heel veel voorkomt en waar ze eigenlijk geen toekomstperspectief hebben.. Gaaf dat ze dan van het Evangelie mogen horen! Zo groeien ze op met een vaste hoop en door zo op te groeien is de kans toch een stuk kleiner dat ze ook drugs gaan gebruiken. Ze weten in ieder geval beter!

Ik zie zoveel goeds in deze organisatie! Echt gaaf en zo ontzettend nuttig, het werk wat zij daar mogen doen.

Het voelt zo ontzettend goed om hier de donaties die we hebben ontvangen aan te kunnen besteden. Dit is zo gaaf wat ze hier voor die kinderen doen. Super gaaf dat wij (de mensen van wie we donaties hebben ontvangen) iets kunnen bijdragen om dit werk mogelijk te maken. Het is voor ons heel duidelijk dat het Gods wil is dat we hier het geld aan geven. Want steeds hadden we nog geen goed gevoel gehad om het geld aan een bepaalde organisatie te geven. Maar om het geld aan hun te mogen geven voelt geweldig! Hier is het zeker op zijn plek! Gaaf hoe God ons zo hier naartoe heeft geleid :)

Oja! nog ff iets stoms wat ons weer is gebeurd.. ik durf het bijna niet te vertellen.. :P We hebben vanaf het begin af aan dat we in Brazilië waren gewoon water uit de kraan gedronken. En niet zo’n beetje, nee, veel water gedronken. Sowieso elke ochtend en avond dronken we wel een paar glazen. Maar we vonden het eigenlijk al steeds heel vies smaken. Het rook heel erg naar chloor en zo smaakte het ook! Het proefde alsof je een zwembad aan het leegdrinken was! Maarja, aangezien we geen zin hadden om alleen maar voor wat water naar een winkel te gaan, en aangezien we het ook vaak vergaten te kopen, bleven we dat gore zwembadwater drinken. Nu kwamen we er dus na een week achter dat je het water hier helemaal niet uit de kraan mag drinken! Dat is super slecht voor je, je wordt er heel ziek van! Janneke keek ons dus ook met ongelovige ogen aan toen we vertelden dat we een week lang uit de kraan hebben gedronken. Dat er zoveel chloor inzat is volgens haar waarschijnlijk onze redding geweest! Haha. En wij hebben er niet eens last van gehad!

Jaja… en nu gaan we al bijna weer naar huis. Over een weekje zijn we gewoon alweer thuis! Ik heb er wel weer veel zin in om naar huis te gaan. Het is genoeg geweest. We hebben veel gezien en gedaan. We hebben heel veel meegemaakt. Het is goed geweest nu. Ik ben blij als ik weer op mn vertrouwde plekkie ben en ik iedereen weer kan zien!

Ik mis jullie!!