Dag 54 (28 mei 2012)

muggen.. ik haat ze echt..

Ik heb laatst heel veel muggen vermoord. Ik kon er gewoon niet meer tegen! Elke mug die in mijn buurt kwam kreeg een kledder voor zijn kop, zo hard dat hij het niet kon overleven. Denk dat ik op één avond wel 20 muggen om het leven heb gebracht!

Toen wist ik nog niet dat muggen echte bloedwrekers zijn!

De volgende ochtend kwam ik hier helaas wel achter.. ik slaap met een lange broek en met een shirt met lange mouwen aan, zodat ik niet geprikt kan worden. tot deze dag was ik ook nog nauwelijks ‘s avonds gestoken. Maar de nacht toen ik al die muggen had vermoord, hebben ze mijn handen helemaal lek gestoken. Op elke hand zaten 20 muggenbulten! Je kunt je dus wel voorstellen hoe mijn handen eruit zagen..

De volgende avond was ik voorbereid. Ik had nieuw muggenspul gekocht en heb mijn handen voor het slapen gaan ingesmeerd. "hehe, nu ben ik jullie te slim af!" dacht ik bij mezelf toen ik mijn handen aan het insmeren was.

Helaas zit er in die kleine koppetjes toch nog een intelligenter brein dan je zou verwachten!

toen ik wakker werd merkte ik al snel dat mijn linker ooglid erg dik en zwaar aanvoelde. Ik greep snel een spiegel en zag dat de muggen, met een bloeddorstige woede, mijn gezicht verbouwd hadden! Ze wilde me duidelijk op kwasimodo (de klokkenluider van notre dam) laten lijken, want mijn oog zag er precies zo uit als de zijne!

Oke, nu ff serieus.. :P

Er staat weer iets nieuws op de planning.. we gaan namelijk onze laatste weken doorbrengen in Brazilië! "Huh?! hoe komen ze daar nou weer bij!" hoor ik jullie denken.. nou, eerlijk gezegd zat ik er vorige week een beetje doorheen. ik was het spuugzat. Ik moest er niet aan denken om hier nog de andere helft door te brengen. Ik miste iedereen. En ik miste niet alleen personen, maar ik miste ook Nederland, ik miste katwijk. Ik miste het vertrouwde, onze cultuur. Het liefste wat ik wilde was naar huis gaan.

ondertussen leek het Mirjam heel leuk om naar Brazilië te gaan. Ze was dus een beetje aan het zoeken op internet en ineens kwam ze op een site terecht waarin mensen straatkinderen helpen die in sloppenwijken leven. Ze brengen daar het evangelie (zie www.jafet.nl). Nou, Mirjam was gelijk enthousiast en wilde daar ook wel even langs gaan.

Toen ze me dat vertelde had ik er echt helemaal geen zin in. Ik dacht: "nee hè, waar komt ze nou weer mee!!". Toen zag ik het helemaal niet meer zitten en was ik bijna vast besloten om mijn ticket eerder naar huis te laten omboeken. Mirjam was al vastbesloten dat ze naar Brazilië zou gaan. En ik moest zelf maar beslissen of ik mee ging. Ik zei dat ik er nog maar even over moest nadenken.. Ik ken de taal niet, ook kan ik niet goed engels. Ook is het weer een hoop geregel, wat bij mij betekend: STRESS!!

Ik had dus eigenlijk al een beetje voor mezelf besloten dat ik lekker mijn ticket laat omboeken en eerder terug zou gaan naar Nederland. Maarja, dat voelde toch wel dubbel. Want ik zou 3 maanden weg gaan. Ga ik dan zomaar ineens opgeven? Wat zou God willen dat ik zou doen?

Die avond legde ik alles aan God voor en vertrouwde ik erop dat Hij het zou leiden, Hij zou me wel de richting wijzen waar ik heen moet gaan. Ook heb ik super lieve biddende mensen achter me staan, waarvoor duizendmaal dank!! :)

De volgende dag waren we bij weid mijn lammeren en ik wist nog steeds niet wat ik moest doen. Mirjam en ik hadden besproken dat ik de volgende dag een beslissing zou hebben gemaakt en Mirjam zou er dus tot die tijd niet meer naar vragen. Mirjam ging even van de groep af en ik zat de hele tijd na te denken wat ik moest gaan doen. Ik wilde heel graag naar huis, maar zou dat ook Gods plan zijn? Ik begon weer te bidden: "Heer, laat me weten wat ik moet doen. Mag ik naar huis, zit mijn tijd erop? Moet ik in Suriname blijven? Moet ik met Mirjam mee naar Brazilië? Ik weet het niet meer. geef me toch alstublieft antwoord". Op dat moment veranderde mijn gevoel. Dat hevige verlangen om naar huis te gaan, veranderde in een verlangen om nog te blijven. Ineens wilde ik niet meer naar huis! Ik was hierover nog een beetje aan het nadenken toen Mirjam weer binnenkwam en voordat ik maar iets kon zeggen zei ze: "Ik vind dat je gewoon mee moet gaan naar Brazilië". Voor mij klonk dit meteen als een antwoord op mijn vraag aan God. Wat voelde ik me toen opgelucht! Dat terneergeslagen gevoel was weg, ik was weer vol goede moed, mijn kracht was weer helemaal aangevuld, ik kan er weer tegenaan. Ik heb er zin in! :)

Dus.. Nieuwe opdracht! We gaan naar Brazilië. We zijn van plan om daar van het land te genieten en om daar bij stichting Jafet te kijken en een aantal dagen mee te helpen. Ach, we zien wel hoe het loopt. We laten God het leiden. We hebben veel gebeden om een goede plek te vinden waar we de donaties aan kunnen schenken (het was natuurlijk in eerste instantie bedoeld voor het kindertehuis, maar wegens redenen die ik hier niet op internet ga vermelden, hadden we hier geen goed gevoel bij), tot nu toe hadden we nog geen organisatie gevonden die ons geschikt leek. Maar op de één of andere manier hebben Mirjam en ik allebei een heel goed gevoel over stichting Jafet. We hebben er veel voor gebeden dat we een geschikte plek zouden vinden, waar de donaties goed terecht zouden komen. en het is alsof God ons nu hier, naar deze organisatie toe heeft geleid. Maar we willen er eerst gaan kijken, voordat we die beslissing maken ;)

hebben we verder nog wat gedaan..?

uhmm... we zijn ff naar fort zeelandia geweest. Geschiedenis lesje gehad dus ;)

Mirjam heeft samen met Els vlechtjes laten inzetten :P Dus nu is ze een echte Surinamer!

en diezelfde avond zijn we lekker met Els en Andrea uit eten geweest, waarbij we als toetje hebben genoten van een heerlijke ice coffee! Die was zooo lekker! hij smaakte echt naar meer! :P

Oja!! Het beste vergeet ik bijna te vertellen! Mirjam heeft een worm in haar voet xD En of dat nog niet vreemd genoeg is, heeft ze hem ook nog eens de naam "otje" gegeven. Het voelde voor haar alsof ze een huisdier met zich meedroeg. Ze sprak erg liefdevol over Otje. Maar dat vond ik toch wel een beetje vreemd, want ze is Otje wel aan het vermoorden met haar antiwormen pillen! Waarom zou je je huisdier willen vermoorden?? Ik snap niks van haar…

nou, jullie zijn weer op de hoogte hoor!! :)