Goodbye Suriname..

En hier is ie dan… de laatste blog die ik in Suriname zal schrijven..

Zondag gingen we van Rio terug vliegen naar Belem. Daar moesten we op de volgende vlucht wachten om naar Suriname te gaan. We waren zondag rond 3 uur 's middags aangekomen in Belem en maandagochtend om half 12 ging de vlucht pas naar Suriname! We wilden dus eerst een hotel boeken om te overnachten, maar dat hebben we toch niet gedaan. Overnachten op het vliegveld heeft ook wel wat :P En dit keer hadden we wèl geld, dus dat scheelt al een hoop ;)

We hebben dus lekker bakkies koffie gedronken op het vliegveld en 's avonds wat gegeten en voetbal gekeken. Niet dat we voetbal zo interessant vinden, maarja je moet toch wat om je tijd te vullen! Rond half 9 's avonds was het afgelopen, dus toen gingen we ons "bedje" opzoeken. Nou dat bed bestond dus weer uit een keiharde ijzeren bank. Maar dit keer hebben we alle twee een eigen bank uitgezocht, want dan heb je tenminste wat meer ruimte..

 

 

Nou, ik heb tot mijn grote verbazing nog goed geslapen ook! Het bankje lag echt NIET lekker, maar toch ben ik maar een paar keer wakker geweest om even de pijnlijke plekken toe te stoppen met wat kleren. Misschien dat ik 3 keer heel even wakker ben geweest, maar voor de rest heb je lekker door liggen pitten! Ik verbaasde me er ook erg over dat het ineens half 7 's ochtends was. Dat was snel gegaan! stukken beter dan de heenweg ;)

wel grappig, 's ochtends zagen we ineens een surinamer op het vliegveld staan die we konden! dat was namelijk een gids van ons geweest toen we naar Galibi gingen. Echt toevallig dat we hem op het vliegveld in Brazilië tegen kwamen! We zijn dan ook samen met hem terug gegaan naar Paramaribo.

Toen we thuis kwamen stond ons een welkomstcomité van muggen te wachten! Ze waren ontzettend blij om ons weer te zien. Ze hadden dan ook een feestmaal aangericht voor al hun familie en vrienden. 3x raden wat, of beter gezegd wie, er op het menu stonden....

Vandaag hebben we een laatste tripje gemaakt. Dit keer naar Berg en Dal. Daar hebben we canopy gedaan. Dan vlieg je met zo’n kabelbaantje van het ene naar het andere platform door de bomen en over een rivier. Was wel heel gaaf om te doen!

 

En we zijn daar ook nog wezen kajakken, was ook erg leuk! Alleen, de heen weg gingen we met de stroming mee. De terug weg was dus wel ff wat moeilijker. Maar het is gelukt :)

 

Tja, en dan is onze reis bijna ten einde gekomen! Morgen om kwart voor 6 ’s avonds gaat ons vliegtuig naar Nederland en dan komen we dus vrijdagochtend in Nederland aan! Het voelt nu wel heel dubbel hoor. Ik was de afgelopen dagen super blij dat ik bijna naar huis ging, maar nu is het morgen dan ook echt zover! En dan ga je nadenken en bij alles waar je langs komt denk je: “dit is de laatste keer dat ik hier ben, de laatste keer dat ik hier loop..” Ineens zijn die irritante mannetjes met hun pretbekkies toch eigenlijk wel heel grappig. Nu de reis echt zo goed als afgelopen is merk ik dat ik echt wel iets met het land Suriname heb gekregen. Het voelt hier zo vertrouwd.. De mensen waren altijd zo grappig en aardig.. Het stukje cultuur wat we hier hebben mogen proeven.. Ik ga het wel heel erg missen! Het voelt nu dus echt heel dubbel.. Want aan de andere kant wil ik ook wel weer naar huis, want ik mis iedereen. Kunnen jullie niet allemaal hier komen wonen??? :P

Maar ik ga wel naar huis met een voldaan gevoel. We hebben veel gedaan, veel gezien en veel geleerd.. Het was echt geweldig om deze reis mee te hebben mogen maken!

Iedereen bedankt voor alle gebeden en medeleven tijdens onze reis. Echt heel leuk dat jullie ons steeds gevolgd hebben via onze blogs :)

Holland... Here we come!!!

nog 1 week..

We hebben nu wel lekker weer gehad. het zonnetje scheen op sommige dagen volop en vorige week donderdag en vrijdag hebben we dan ook heerlijk op strand gezeten om een beetje bij te bruinen. :P

Nadat we vorige week donderdag heerlijk van het zonnetje hebben genoten, zijn we 's avonds uit eten geweest (net zoals in Suriname het geval is, is uit eten gaan hier heel goedkoop in vergelijking met Nederland). We hadden een gerecht besteld wat voor 2 personen bedoeld is. Nou, toen ons eten eraan kwam, werd er een tafel bijgeschoven! "hehe, dat beloofd veel goeds", zeiden wij al tegen elkaar. Mirjam en ik hadden namelijk al snel van elkaar ontdekt dat we allebei erg grote eters zijn :). En daar kwam het eten aan! Een gigantische schaal vol met rijst, een grote schaal vol met iets groens wat leek op zeewier met stukjes vlees erdoor, en een giga grote pan vol met zwarte bonen en stukken vlees! Tekort zouden we zeker niet hebben. Nu hebben Mirjam en ik nog iets gemeen wat betreft eten: we kunnen er niet tegen om iets over te laten. Alles móet op! Nou, daar begon de schranspartij.

 

De mensen die om ons heen zaten hebben ons vast met ongelovige ogen aangestaard hoe 2 meisjes dat zo naar binnen kunnen werken.. Het smaakte heerlijk! Helaas hebben we toch niet alles opgegeten. Het was echt veelste veel, zelfs voor 2 ogenschijnlijk onverzadigbare types als wij. Al snel kwam ik erachter dat mijn maag de zwarte bonen niet zo leuk vond.. Ik kreeg toch krampen in mn maag, niet normaal! Voortaan geen zwarte bonen meer..

Thuis aangekomen zijn we meteen ons bedje ingedoken. Het was pas 9 uur, maar dat maakte ons niks uit. Lekker toch, een keertje vroeg leggen? :) Nouja, een keertje... de dag hiervoor zijn we ook al om 9 uur naar bed gegaan en hebben we klokkie rond geslapen. Je zou bijna denken dat we het zo zwaar hebben, omdat we zoveel slaap nodig hebben!

Nou, de volgende dag, vorig week vrijdag dus, werden we weer rond een uur of 9 wakker. De tweede nacht dat we het klokje rond hebben geslapen. Hoe zou dat toch komen dat we steeds zo moe zijn?? Na een tijdje nagedacht te hebben wisten we het: koffie tekort! Sinds we in dit appartement zitten hebben we namelijk geen koffie, omdat we geen koffiezetter, geen waterkoker en geen magnetron hebben. Niks dus om heet water te krijgen om koffie te kunnen zetten! En aangezien wij beiden toch wel een soort van koffieverslaving hebben, is dit vele slapen vast een afkickverschijnsel van het leven zonder koffie.

Dusss die vrijdagochtend zijn we op zoek gegaan naar een tentje waar we koffie konden drinken. Normaal kom je overal waar je loopt zulke tentjes tegen, maar als je er één zoekt.... juist, dan zijn ze nergens te bekennen. Maar na een tijdje hadden we toch zo'n winkeltje gevonden en hadden we allebei een bakkie koffie besteld. We dachten wel een aardig groot bakkie te krijgen. maar niets was minder waar. Ik kreeg een klein bakkie koffie in een glas met een rietje erin (???). En Mirjam kreeg helemaal een minuscuul klein bakje koffie. Daar gaan we dus ook nooit meer naartoe.

verder hebben we deze dag weer lekker op strand gezeten.

's avonds gingen we weer uit eten. We liepen langs een tentje waar live muziek was! nou, dat is toch best leuk, zo'n achtergrond muziekje terwijl je aan het eten bent. Dus wij lopen naar binnen, krijgen een tafel aangewezen en gaan zonder ook maar van iets geks bewust te zijn, zitten. Het viel Mirjam als eerste op dat voorin de tent een aantal schaars geklede vrouwen stonden. Het zouden toch geen hoeren zijn??! Nou, toen we daar lekker zaten te eten begon die tent steeds voller te stromen met schaars geklede vrouwen. Ineens viel het ons ook op dat de mensen die aan het eten/drinken waren allemaal vieze oude mannetjes waren en nog een paar wat jongere gastjes. Whaaah! Waar zijn we beland?! Dit is een afhaalchinees van hoeren!! Ik wist niet eens dat zoiets bestond! Ik dacht dat ze alleen maar achter de ramen stonden. Wist ik veel dat ze bij sommige eetgelegenheden staan te wachten tot ze meegenomen worden! Nouuu zeg... ik kon me ogen niet geloven wat zich daar afspeelde. Hoe die mannetjes zitten te kijken naar die hoeren, hoe die hoeren contact maken met die mannen.. te erg voor woorden. En daar zitten wij dan, als 2 "normale" meisjes met onze pizza en visgerechtje.. Echt hoor, dit overkomt ons weer! Dit soort gekkigheid kan ook echt alleen maar ons overkomen.

En of dat nog niet genoeg kwam er nog een vent naar ons toe om te vragen of we “hulp” nodig hadden. "uhh.. NEE!", zei ik. "oh" zei hij toen, en hij liep er toen snel vandoor. En een paar vieze mannetjes die aan een tafel naast ons zaten, zaten al de hele tijd naar ons te kijken en begonnen ineens ook een gesprek. IEELLLL, hier hadden we natuurlijk echt geen zin in! Snel dus om de rekening gevraagd en WEGWEZEN!!!

De volgende dag moesten we om 6 uur ons bed uit, want om 7 uur werden we opgehaald voor een tripje. We gingen met een bootje varen langs wat stranden. We dachten dat we lekker rustig op dat bootje konden liggen, maar helaas, verkeerd gedacht.. De boot was stampensvol! je kon je kont niet keren. Ook was er een bandje op de boot die muziek maakte. niet echt mijn smaak muziek, maar goed. De andere mensen zongen luidkeels mee en dansten volop, dus die vonden het schijnbaar wel mooi.

op sommige plekken stopten we even en dan mochten we zwemmen. Je kon ook een duikbril met snorkel huren en dat deden wij dan ook. En wat was ik blij dat we dat gedaan hadden! wat een gaaf gezicht was het onder water!! Echt super mooi. Heel veel soorten vissen zag je zwemmen, vooral bij ondiepe stukken met een hoop rotsen. Was echt heel gaaf om te zien. Ik had dat nog nooit gedaan, dus ik kon er geen genoeg van krijgen! En dat was achteraf ook aan mij te zien, want ik heb de rest van de dag met een rode rand op mn voorhoofd gelopen door die duikbril..

Maar we kwamen wel langs hele mooie plekken. Het water was ook heel helder en heel blauw! Ondanks de volgepropte boot, was het toch leuk :)

We hebben ook weer contact gehad met Janneke van stichting Jafet. En maandag hebben we haar dan ook ontmoet. Ik dacht dat ze alleen werkte met straatkinderen, maar het zijn niet echt straatkinderen maar ze werkt in de favela’s. En ze houd daar bijbelclub voor de kinderen die daar wonen. Sommigen van hen zijn wel straatkinderen geweest. Prachtig werk wat ze daar doet! De mensen daar horen normaal gesproken niets over het evangelie, dus geweldig dat ze het aan de kinderen en hun ouders verteld. We mochten maandag met haar mee. Zo liepen we achter haar aan door de smalle straatjes met krakkemikkige huisjes, terwijl ze christelijke kinderliedjes zong. De kinderen weten dan dat de club gaat beginnen en lopen met ons mee. Wel leuk, het liedje “lees je Bijbel, bid elke dag” kennen ze ook in het Nederlands!

Janneke kent veel mensen die in de favela wonen, dus bij sommigen mochten we ook even naar binnen of even een baby vasthouden :)

Toen ging de club beginnen en vertelde Janneke eerst een Bijbelverhaal aan de kinderen.

Daarna mochten de kinderen kleuren en deden we een spelletje bingo. Daarna zijn we nog naar het clubhuis gegaan, wat een stukje verder lag. Ook daar werd weer een Bijbelverhaal verteld en mochten ze spelletjes doen.

Die kinderen waren echt super lief. Ook voor elkaar! Ze helpen elkaar, wachten netjes op hun beurt, luisteren goed.. dat is toch iets wat je niet zo snel verwacht in zo’n buurt. De kinderen probeerden ook contact met ons te maken, maar aangezien we de taal niet spreken ging dat niet zo makkelijk. Maar met wat gebaren lukte het wel aardig. Dan gingen die kinderen bijvoorbeeld het uitzicht aan ons laten zien :). Het was echt wel heel bijzonder om zo met Janneke mee te mogen lopen. Wat ben ik blij dat er zulke organisaties bestaan als deze.

Dinsdag mochten we opnieuw meelopen, maar dit keer in een andere favela. We hadden afgesproken op een pleintje vlak bij een voetbalveldje. Janneke had maandag uitgelegd waar dat was. Dus wij daarheen. Wat we onderweg tegenkwamen is eigenlijk met geen woorden te beschrijven. Langs de kant lagen allemaal mensen en ook heel veel kinderen te slapen, ingewikkeld in een deken, tussen het vuilnis, alsof ze zelf bij het vuilnis horen. Echt heel erg om te zien..

Toen waren we aangekomen bij een voetbalveldje met daarnaast een pleintje. We hadden er om half 9 afgesproken, maar we waren er al om 8 uur, want we wilden niet te laat komen! Vooral niet door onze stunt van vorige week dat we op een verkeerde plek stonden te wachten. Nou, het werd half 9.. 9 uur.. half 10.. okeee, wat is er nu weer fout gegaan? We stonden toch echt op de goede plek, want het was een pleintje naast een voetbalveldje. En we hebben goed gelopen! De tijd tikte verder en het werd 10 uur.. Ging het misschien niet door en hebben we een mail gehad? Nog een half uurtje wachten voor de zekerheid! Het kan toch niet weeeer fout gaan?! Half 11…. Nouja, dan gaan we maar terug.. kijken of we mail hebben gehad dat het niet door gaat ofzo. Tijdens onze weg naar de metro kwamen we langs nog een voetbalveldje met een pleintje ernaast. Shit… zou het hier zijn? Dan hebben we dus weer op een verkeerde plek staan wachten! Pfff.. Het kan ook nooit gelijk goed gaan! Er is nog niet veel soepel gelopen hier in Brazilie.. En ja hoor. Na ongeveer een kwartiertje kwam Fernando, de man van Janneke en met hem liepen we mee de favela in, naar het clubhuis. Daar aangekomen zaten een aantal leidsters die dus vertelden dat ze om half 9 al op ons stonden te wachten, maar wij er niet waren!

Nouja, het is dus toch nog een soort van goed gekomen, want we zijn er toch nog de rest van de dag geweest. Eerst liepen we door de favela heen. Op een soort van pleintje stonden heel veel mensen. Echt een hele grote groep, niet te tellen! Dat bleken allemaal drugsverslaafden te zijn. Allemaal verslaafd aan crack. Het waren allemaal nog zulke jonge mensen.. Heel erg dat ze zo’n hopeloos leven lijden. Wat ook opvalt is dat iedereen al op een hele jonge leeftijd kinderen heeft. Met een jaar of 17 hebben ze al kinderen.

Daarna gingen we terug naar het clubhuis. ’s Middags hebben ze 2 keer een programma. Rond 1 uur komt er een groep kinderen en rond half 4 komt er weer een nieuwe groep. De kinderen worden in 2en gesplitst. De oudste zitten bij elkaar en de jongsten bij elkaar. De leidsters beginnen dan met gebed en liedjes zingen en een bijbelverhaal vertellen. Het viel me op dat de kinderen ook zo geïnteresseerd aan het luisteren waren! Ze stelden ook vragen erover. Ik kon het alleen niet verstaan natuurlijk.. Daarna is het tijd voor spelletjes. Deze kinderen waren allemaal ook zo leuk! Ik zou ze zo mee naar huis willen nemen :) Ze zijn echt heel lief en doen hun best om contact met je te maken. Voor het eerst sinds jaren ben ik ook weer wezen touwtje springen! Haha. Ach ja, tegen die schattige bekkies kun je geen nee zeggen ;).

Woensdag hebben we niet veel gedaan. Het was een regenachtige dag, dus hebben we vooral veel koffie zitten drinken in een koffie tentje en zijn we ook nog even wat winkeltjes langs geweest. ’s Avonds zijn we uit eten gegaan in een restaurant waar je onbeperkt pizza kon eten! De obers kwamen om de paar minuten langs met verschillende pizza’s waar je een stukje uit kon kiezen. Er zaten zelfs pizza’s tussen met chocola en ijs! Lekker hoor :) we hebben ons dan ook helemaal misselijk zitten eten aan de pizza..

Donderdag zijn we ook weer bij stichting Jafet langs geweest. We waren weer een half uur te vroeg, dus moesten we weer even wachten voor de favela. Terwijl we daar zaten te wachten hadden we uitzicht over daklozen en verslaafden. Ineens voelden we ons wel erg onveilig! Want ja.. waarom zouden die mensen ons niet overvallen? Wat hebben ze te verliezen? Ze kunnen er alleen maar beter van worden. Ik zou ze zelfs begrijpen als ze het zouden doen.. Maar gelukkig hadden ze ons nauwelijks in de gaten. Het was duidelijk dat de meeste helemaal de weg kwijt waren door de drugs.

We begonnen om half 9, maar ’s ochtends waren er maar 2 kinderen gekomen. Erg rustig dus. ’s Middags was het wel een stuk drukker. Er kwamen ook wat jongeren. De oudste was 17 jaar en er waren er ook een aantal van 14. Na het Bijbelverhaal gingen we met ze een fotolijstje verven. Ik moest er wel om lachen. Jongens van die leeftijd zou je bij ons in Nederland niet zo snel een fotolijstje zien verven! Maar het was wel heel leuk. We konden erg met ze lachen :)

Daarna zijn we met Janneke weer een rondje wezen lopen door de favela. Heel onwerkelijk wat je daar allemaal ziet.. Hoe die mensen erbij lopen, al die drugsverslaafden, kleedjes vol met stapels drugs in zakjes voor de verkoop, allemaal kapotte kleine huisjes en smerige kleine straatjes vol afval.. Soms is het net alsof je door een film loopt, alsof het niet echt is..

’s avonds gingen we nog een keer door de favela heen lopen en hield Janneke met sommige van de mensen een praatje. Elke week doet ze ’s avonds zo’n ronde door de favela met een aantal anderen om te evangeliseren bij de drugsverslaafden, daklozen en mensen die er wonen. We kwamen toen ook wat kinderen/jongeren tegen die we op de club hadden gezien. Toch weer heel apart om ze dan ook weer op straat tegen te komen. Als je ze alleen op de club ziet dringt het op de één of andere manier nog niet echt door dat ze echt in die favela wonen, dat dat hun leven is..

We konden niet zomaar overal foto’s maken, aangezien dat gevaarlijk is, dus veel foto’s heb ik niet helaas. Maar deze man hieronder, de eigenaar van de snoepwinkel die je op de foto ziet, wilde wel graag met ons op de foto :P. We kregen zelfs nog een snoepje van hem! Achteraf vertelde Janneke dat in het Portugees het woord voor snoepje hetzelfde woord is als kogel. Als ze dat zeggen is het dus afwachten wat je krijgt: een snoepje, of de kogel!

ik vind het echt super, het werk wat Janneke en Fernando hier doen. Heel mooi dat ze die Bijbellessen geven aan die kinderen en jongeren. De kinderen groeien op op een plek waar drugsgebruik heel veel voorkomt en waar ze eigenlijk geen toekomstperspectief hebben.. Gaaf dat ze dan van het Evangelie mogen horen! Zo groeien ze op met een vaste hoop en door zo op te groeien is de kans toch een stuk kleiner dat ze ook drugs gaan gebruiken. Ze weten in ieder geval beter!

Ik zie zoveel goeds in deze organisatie! Echt gaaf en zo ontzettend nuttig, het werk wat zij daar mogen doen.

Het voelt zo ontzettend goed om hier de donaties die we hebben ontvangen aan te kunnen besteden. Dit is zo gaaf wat ze hier voor die kinderen doen. Super gaaf dat wij (de mensen van wie we donaties hebben ontvangen) iets kunnen bijdragen om dit werk mogelijk te maken. Het is voor ons heel duidelijk dat het Gods wil is dat we hier het geld aan geven. Want steeds hadden we nog geen goed gevoel gehad om het geld aan een bepaalde organisatie te geven. Maar om het geld aan hun te mogen geven voelt geweldig! Hier is het zeker op zijn plek! Gaaf hoe God ons zo hier naartoe heeft geleid :)

Oja! nog ff iets stoms wat ons weer is gebeurd.. ik durf het bijna niet te vertellen.. :P We hebben vanaf het begin af aan dat we in Brazilië waren gewoon water uit de kraan gedronken. En niet zo’n beetje, nee, veel water gedronken. Sowieso elke ochtend en avond dronken we wel een paar glazen. Maar we vonden het eigenlijk al steeds heel vies smaken. Het rook heel erg naar chloor en zo smaakte het ook! Het proefde alsof je een zwembad aan het leegdrinken was! Maarja, aangezien we geen zin hadden om alleen maar voor wat water naar een winkel te gaan, en aangezien we het ook vaak vergaten te kopen, bleven we dat gore zwembadwater drinken. Nu kwamen we er dus na een week achter dat je het water hier helemaal niet uit de kraan mag drinken! Dat is super slecht voor je, je wordt er heel ziek van! Janneke keek ons dus ook met ongelovige ogen aan toen we vertelden dat we een week lang uit de kraan hebben gedronken. Dat er zoveel chloor inzat is volgens haar waarschijnlijk onze redding geweest! Haha. En wij hebben er niet eens last van gehad!

Jaja… en nu gaan we al bijna weer naar huis. Over een weekje zijn we gewoon alweer thuis! Ik heb er wel weer veel zin in om naar huis te gaan. Het is genoeg geweest. We hebben veel gezien en gedaan. We hebben heel veel meegemaakt. Het is goed geweest nu. Ik ben blij als ik weer op mn vertrouwde plekkie ben en ik iedereen weer kan zien!

Ik mis jullie!!

Brazilië!

Berichtje vanuit RIO!

We hebben wat problemen met het internet, dus daarom duurt het zo lang voordat er weer een nieuwe blog kwam ;). In ons eerste appartement paste de stekker niet in het stopcontact om de laptop op te laden. En in het appartement waar we nu zitten past ie er wel in, maar hebben we geen internet! Lastig allemaal.. :P Dus hier komt nu een heel lang verhaal! Dus als je 2 uur de tijd hebt, kun je het wel ff lezen..

Zoals ik in de vorige blog al had geschreven ging het niet helemaal goed met onze vliegtickets en was het zoeken naar huisvesting erg moelijk. Maar dit was gelukkig allemaal de dag voor vertrek nog geregeld. Maar dit was nog niet alles. Mirjam had contact gehad met Janneke via haar mail. We hadden van Janneke wat informatie gekregen over de tijd en plaats waar we af zouden spreken als we bij haar stichting langs zouden komen. Maar Mirjam haar email was gehackt. Nu kon ze dus niet meer bij die informatie. Gelukkig was dit nog wel snel op te lossen via mijn mail, maarja het is toch lastig dat Mirjam haar mail het nu niet meer doet!

7 april om half 4 's ochtends gingen we dan ons bed uit op weg naar het vliegveld. Dat ging allemaal goed en we vlogen eerst naar Belem. Vanuit daar zouden we verder vliegen naar Rio. We zaten bij het raam in het vliegtuig. Het uitzicht vanuit het raam was echt super mooi! Heel gaaf gezicht hoe je zo boven de wolken vliegt. onbeschrijflijk..

 

Rond 11 uur 's ochtends waren we in Belem aangekomen. Het eerste wat we gingen doen is geld pinnen. Wat ons gelijk opviel was dat er veel verschillende pinautomaten waren. We probeerden er eerst 1... die deed het niet. Volgende... die deed het ook niet. volgende... ook niet! Geen enkele automaat accepteerde onze passen. Mirjam had het tot 2 keer toe gevraagd bij een info balie hoe het werkte, waarom de pas het niet deed. Maar ze konden allemaal geen engels. En zij wisten duidelijk ook niet waarom het niet werkte.. lekker dan, zit je daar om 11 uur 's ochtends zonder geld, terwijl ons vliegtuig naar Rio pas om 3 uur 's nachts zou vertrekken! Jup, 16 uur later dus! Dat is nog wel te doen als je lekker op het vliegveld kunt winkelen, wat eten, wat drinken.. maar wij hadden geen geld dus we konden niks doen! Toen hebben we dus al die tijd op een keihard bankje van ijzer gezeten en een soort van gelegen, hopend dat we even zouden kunnen slapen. Nou, dat slapen ging natuurlijk totaal niet.

Voordat we konden inchecken gingen we ff aan een tafeltje zitten en daarop lagen zakjes druivensuiker. Toen hebben we maar die zakjes druivensuiker opgegeten. Je moet toch wat na 16 uur geen eten! haha

 

We zagen het nogal somber in. Wat als we in Rio ook niet kunnen pinnen? Dan zitten we zonder geld en wat dan? Daar zaten we dan met onze zakjes druivensuiker ons af te vragen waarom God ons niet hielp. Waarom alles zo moeilijk gaat. We wilden zo graag op Hem vertrouwen, maar nu we geen geld hadden werd dat ineens zo moeilijk. Toen hebben we ff samen gebeden en liedjes gezongen :P En toen voelde ik me wel wat rustiger. We moesten gewoon maar afwachten wat God ging doen. Hij helpt ons wel, Hij heeft alle macht.

In het vliegtuig kregen we weer lekker te eten, we hebben dus nog geen honger hoeven te lijden ;). 's ochtends rond 7 uur kwamen we in Rio aan. We hebben dus in het vliegtuig de zonsopkomst gezien. Wat een bijzonder gezicht is dat! Ontzettend mooi al die kleuren en dan die wolken eronder... wouw!

 

Aangekomen in Rio stond er niemand op ons te wachten om ons naar de hostel (waar we zouden verblijven) te brengen. Dus wilden we nu wel ff mijn mail checken om te kijken of ze iets heeft gemaild dat het niet door ging ofzo. Maar eerst geld pinnen! Nou, je raad het al. ook bij deze apparaten lukte het niet, werd onze pas niet geaccepteerd. Nu hadden we in Suriname 40 euro laten wisselen, want die euro's hadden we nodig als we weer in Suriname zouden komen, zodat we weer een nieuwe toeristenkaart konden kopen. Die veertig euro hebben we toen maar laten omwisselen bij zo’n wisselkantoor voor realen (braziliaans geld). Toen hebben we op het vliegveld een internetcafe gezocht. Daar hebben we m'n mail gekeken en had ik een mail gehad waarin stond dat de hostel duurder was geworden en daarbij had ze het adres gestuurd. Lekker dan.. Nu werd het dus veel duurder en moesten we er ook nog zelf heen.. We vonden het een beetje te duur worden dus besloten we naar een hostel te gaan waar Mirjam al eerder contact mee had gehad.

Het geld wat we hadden laten omwisselen hebben we grotendeels gebruikt voor de taxi naar het hostel. Bij die hostel kregen we te horen dat er geen plek meer was. We mochten daar wel even op internet en we mochten onze spullen er laten staan terwijl we de stad in gingen om geld te pinnen. We hebben veel banken geprobeerd, maar nergens lukte het. Totdat een man uitlegde dat we de citybank moesten hebben. Dit was onze laatste hoop. We waren behoorlijk moedeloos geworden en ik begon me toch wel heel erg af te vragen waarom God het ons zo moeilijk maakte. In gedachten wees ik Hem erop dat Hij in Zijn Woord beloofd voor ons te zorgen. En dat Hij beproevingen nooit te zwaar maakt, maar altijd voor een uitweg zorgt. Maar nu begon het me toch echt te zwaar te worden! waar bleef die uitweg?! Wat als het bij die city bank ook niet lukt? Dat betekend dat we dan geen geld hebben, dus geen onderdak, geen eten.. dan zouden we op straat zitten! Ik kreeg ineens wel een hele andere kijk op zwervers. Wat erg als je geen geld en dus geen eten hebt. Je hele dag draait dan om het vinden van eten. Logisch dat je dan in een prullenbak gaat graaien of gaat bedelen.. je kan niet anders. En zo is het ook bij de straatkinderen waar we straks langs gaan. Ineens kan ik me heel erg in hun inleven. Het is heel logisch dat je de meest gekke dingen gaat doen om aan eten te komen..

Zo gingen we de citybank in, onze laatste hoop. "toevallig" was daar een hele groep nederlandse jongeren, de eerste die we hadden gezien. Er zijn namelijk nauwelijks nederlanders hier. Nou, we gingen dus pinnen met hulp van die nederlanders. Maar het lukte weer niet. "hebben jullie je pas wel laten omzetten?" vroegen ze toen. "uhhh.... nee.. moet dat dan..?" Blijkt dus dat je hebt moeten aangeven bij de bank in nederland dat je buiten europa op vakantie gaat, want anders kun je er niet pinnen. shiiiiittt.... uit het veld geslagen gingen we op weg naar het hostel waar we onze spullen hadden staan. Ondertussen hebben we in een supermarkt 2 zakken bolletjes gekocht van onze laatste geld. Wat een verhaal.. Waar is God? "Heer, als dit een beproeving is, wordt het me toch echt te zwaar! waar bent U?!"

Wat had ik een begrip en medeleven gekregen voor de zwervers en straatkinderen. Mirjam voelde hetzelfde. Met onze ziel onder onze armen en met onze droge bolletjes liepen we naar het hostel toe. Daar gingen we weer achter internet. Ff opzoeken hoe dat zit met onze pas. Bleek dat je heel makkelijk via internetbankieren het om kon zetten. Het was maar één druk op de knop! We zijn toen snel weer terug gegaan naar de citybank en ja hoor, daar kwam het geld. Het geluid wat die pin automaat maakte toen het geld uit de automaat kwam rollen, klonk als muziek in mn oren! Wat was ik blij en dankbaar dat het toch nog goed is gekomen. Achteraf heeft God het toch allemaal zo goed geleid. We hebben geen gebrek geleden, alles ging stapje voor stapje. Hij zorgde voor ons, Hij liep met ons mee. Waarom heeft Hij het ons zo moeilijk gemaakt? was dat om ons een les van vertrouwen te leren? werd ons vertrouwen op de proef gesteld? Of wilde Hij ons laten zien hoe het is om geen geld te hebben, geen eten te kunnen kopen, de kans om geen plek te hebben om te kunnen slapen? Wilde Hij ons laten zien hoe de straatkinderen zich voelen, voordat we met ze in contact zouden komen? Hoe dan ook, het was heel leerzaam.

Op weg naar het hostel om onze spullen op te halen en een ander hostel of appartement te zoeken, gingen we nog even ergens een bakkie koffie drinken. Daar waren we wel aan toe! :) Ze hadden heerlijke koffie in dat tentje. Mirjam had een cappuccino nut, koffie met nutella. En ik had koffie met chocolade. Echt heerlijk!! En het was niet alleen lekker, het zag er nog mooi uit ook! Bij Mirjam wilde ze haar naam erop schrijven, maar ze hadden mijn naam erop gezet :P

We hebben een appartement gevonden waar we tot en met maandag in konden overnachten. We hebben hierin uitzicht op het strand van copacabana. 's avonds gingen we wat eten op de boulevard. Bij het gebed voor het eten voelde ik me heel anders dan normaal. Ik voelde me zoveel dankbaarder voor het eten en besefte zoveel meer dat het een zegen van Hem is dat we te eten hebben. Het is niet zo vanzelfsprekend..

Wel grappig. We kregen bij het eten een heel gasfornuis op tafel :P En daarop heel veel vlees! Was wel erg lekker. Ook kwamen er heel vaak straatmuzikanten om ons heen staan en komen er heel vaak mensen voorbij die dingen verkopen, zoals sieraden, hoeden, kleden, shirtjes, enz. Het is wel heel irritant dat ze zo vaak langs komen, maarja zij moeten ook aan geld komen..

Die avond hebben we heerlijk geslapen! even de uurtjes van de afgelopen 2 dagen inhalen ;). De volgende dag hebben we tussen de middag ergens een broodje gegeten en we bestelden er ook een sapje bij (nouja dat dachten wij!). Toen we dat "sapje" kregen zag hij er al super ranzig uit. Het was namelijk bruin... Welk sap is nou bruin?! Nou het zag er niet alleen ranzig uit, maar het smaakte ook ranzig! Bleek het zo'n shake te zijn die je voor (of na, ik heb geen idee) het sporten drinkt. blehg.. Bomba, zo heete dat heksenbrouwsel. Toen maar een ander sapje genomen :)

Wat wel een nadeel is is dat ze echt geen engels kennen hier. Een vrouw probeerde te vragen of ik een grote of kleine beker sap wilde, maar zelfs de woorden "groot" of "klein" wist ze niet in het engels. En toen we wilden betalen snapte ze het ook niet, totdat ik met mn geld ging zwaaien.. Het is dus echt handen en voeten werk om hier iets duidelijk te maken.

Maandagmiddag hadden we afgesproken met Janneke. Zij is van stichting Jafet. We moesten met de taxi naar metro centraal komen en daar bij de mac donald wachten. Het was eerst al een ramp om aan de taxi chauffeur uit te leggen waar we naartoe wilden, maar eindelijk leek hij het te snappen. Daar aangekomen hebben we een uur op Janneke staan wachten, maar ze kwam niet.. Ik heb geen idee wat er mis is gegaan. Misschien heeft de taxi ons toch naar een verkeerd adres gebracht ofzo. Dus we hebben haar weer even gemaild en hopelijk kunnen we volgende week dan alsnog langs komen.

Dinsdag was het wel lekker weer een hebben we lekker op het strand gelegen. Het is alleen wel veel minder warm dan in Suriname. Hier blijft het vaak zo tussen de 20 en 25 graden, het kan snel oplopen en snel dalen op een dag. vooral 's ochtends schijnt de zon, 's middags is het tot nu toe vaak regenachtiger. Wat opvalt is dat er heel veel mensen hier hardlopen. Echt heeeel veel. Zelfs hele oude mensen van een jaar of 80, die nog net aan kunnen lopen, zie je in een badpakje "rennen". De strandwachters houden ook wel van hardlopen, maar die vinden het vooral leuk om aandacht te trekken. Achteraf wel grappig, maar als je daar op strand zit is het super irritant!

We zijn die dag ook op zoek gegaan naar een ander appartement, we wilden namelijk iets goedkopers vinden. We zitten nu helaas niet meer aan het strand, maarja, het is toch op loop afstand. Hier blijven we tot zondag en dan moeten we maar weer kijken waar we dan heen gaan!

Woensdag hebben we een tripje gedaan. Dat was een dagtrip door Rio. We zijn langs een kathedraal geweest.

Daarna zijn we naar een plek geweest waar altijd carnaval gevierd werd. We mochten ook verkleed :)

We zijn ook naar het bekende standbeeld van Jezus geweest. Het staat boven op een berg, je had daar ook een heel mooi uitzicht over Rio.

Verder zijn we ook nog naar de suikerbrood berg geweest. Hier gingen we via een kabelbaan naartoe. Ook hier had je een heel mooi uitzicht over Rio. En wat helemaal gaaf was, was dat je ook het standbeeld van Jezus kon zien tussen de wolken door! Dat zag er echt super gaaf uit. Alsof jezus terug kwam op de wolken :)

We vermaken ons hier dus nog best in Rio! Wat wel heel apart is, is dat hier in Brazilië niet alleen de mannen ons duidelijk maken dat ze ons leuk vinden, maar dat zelfs de vrouwen naar ons toe komen om te vertellen hoe mooi we zijn!! Nouuujaaaa!!! Heel vreemd.. ook een paar pubertjes kwamen naar ons toe om te vragen of we model zijn! Haha. Volgens mij vinden ze gewoon onze lengte mooi ofzo. Want ze zijn hier allemaal erg klein.

De tijd gaat nu wel heel erg snel! Over 2 weekies zie ik jullie weer!! :D

Dag 63 (6 juni 2012)

Tripje Voltzberg en Raleighvallen

dinsdag tot en met vrijdag hebben we weer een tripje gemaakt naar het binnenland. We zouden om kwart voor 9 opgehaald worden door Ronny, onze gids. Nu staan Surinamers erom bekend dat ze altijd te laat zijn. Maar deze jongen was er al om kwart over 8!!!! Een half uur te vroeg! Dus was een beetje haasten..

Zoals jullie vast wel weten zit het stuur hier in Suriname aan de rechter kant. Nou, Ronny was uit de auto gestapt om onze tassen achterin te zetten en Mirjam zat aan de telefoon met iemand te bellen. Tijdens het bellen wilde Mirjam instappen. Ronny kwam op dat moment aangelopen en zei tegen Mirjam: “je kan hier zitten” en wees naar de linker kant van de auto. Mirjam dacht waarschijnlijk dat hij bedoelde dat ze achterin kon zitten, dus zei ze tijdens het bellen: “Nee, ik ga wel voorin zitten” en zo stapte ze in en deed de deur dicht.. Ronny keek haar met een stomverbaasd gezicht aan. Ik zat inmiddels achterin en zag alles gebeuren. Ik lag helemaal in een deuk. Na een tijdje viel het kwartje en kwam Mirjam er achter dat ze achter het stuur is gaan zitten! Je had haar en Ronny’s gezicht moeten zien. Super grappig!

We gingen met nog 6 anderen, een heel gezellig groepje! Het was een hele dag reizen naar de plek waar we de drie nachten zouden overnachten. Dus af en toe even een tussenstopje bij mooie plekjes.

( let op het bordje :P )

De wegen waar we op moesten rijden waren niet echt goed (op zijn zachtst uitgedrukt). Nu zat er dus ook een vrachtwagen vast in de modder. Niemand kon er door, dus moesten we wachten tot die vrachtwagen er uit werd getrokken.

En toen moesten wij nog met twee auto’s erdoor….. ging niet helemaal goed..

Op het laatst moesten we nog 4 uur lang met een bootje varen voordat we er waren. Voordat we op de boot stapten hadden we ons eerst even dik ingesmeerd met zonnebrand, want de zon scheen behoorlijk fel. Als je dan 4 uur lang in een bootje zit verbrand je levend! Nou, we zaten nog geen minuut in het bootje (oftewel: uitgeholde boomstam) of er begonnen kleine spettertjes te vallen. Nou, die spettertjes werden met de seconde groter en na 10 seconden zaten we in een stortbui! Af en toe was het heel even droog, maar vrijwel de hele rit hebben we in de regen gezeten. En niet zomaar regen! Maar soms kwam er echt een gordijn van regen op je af en kon je helemaal niks meer zien! En of dat nog niet genoeg was, ging het ook nog eens onwijs hard onweren. Eer we waren aangekomen was het al donker, dus na 4 uur onder een regendouche te zijn gevaren, waren we helemaal koud en verkleumt aangekomen.

Dit was ons huisje:

We sliepen gezellig met z’n allen in de kleurrijke hangmatten J

Maar daar sliepen we niet alleen..

Jup, we deelden onze kamer met vleermuizen!

En dit was ons prachtige uitzicht vanuit de hangmat:

De volgende dag zijn we ’s ochtends rond 9 uur vertrokken om de voltzberg te beklimmen. Ik was behoorlijk gestrest, want ik was zooo bang dat ik het niet zou redden! Er was ons namelijk gezegd dat het drie keer zwaarder zou zijn dan brownsberg (waar we in het begin waren geweest) en dat vond ik super zwaar! Ik dacht dus echt dat het me niet zou lukken.. Maar aangezien het uitzicht super mooi scheen te zijn, wilde ik er écht naartoe! Gelukkig stelde Ronny me wel een beetje gerust. Hij zei dat ik het wel zou redden. Maarja.. Neline is natuurlijk weer niet goed voorbereid.. Je had bergschoenen nodig. En die heb ik niet! Dus had ik maar mn gympies aangetrokken. Ook had ik geen lange broek mee. Dus ik had een korte broek aangetrokken. Toen kwam er een andere gids naar me toe, waarvan ik de naam niet meer weet. Ik noem hem vanaf nu wel ff wimpie. Wimpie kwam naar me toe en vroeg met een ongeloofwaardige blik: “ga jij zo??!!” Ik: “Uhhhh… ja.. ik heb geen lange broek”. Ondertussen kwam Ronny zich er ook mee bemoeien en ze vonden het beide niet handig dat ik met een korte broek zou gaan. Dus Wimpie zegt: “je mag mijn broek wel aan!” Komt hij ineens met een spijkerbroek aanzetten. Dus ik trek die broek over mn korte broek aan. Hij was veeelste wijd. Ronny en Wimpie lagen helemaal in een deuk toen ik die broek aan had! Tja… dat ging hem dus niet worden..

Ik had wel een trainingsbroek mee genomen voor ’s avonds aan te trekken. Dus toen heb ik die maar aangetrokken. (wat bleek.. ik heb de hele tijd met mn trainingsbroek helemaal op gekoppeld gelopen. Ik had dus makkelijk een korte broek aan kunnen houden!)

Nou, op goed vertrouwen zijn we dan begonnen aan de tocht naar de voltzberg. Het was 4 uur lang flink doorstappen, waarbij we maar 1x 5 minuutjes mochten zitten. En toen waren we eindelijk bij de berg aangekomen! Die berg moesten we echt beklimmen! Het waren grote rotsen waar je op handen en voeten omhoog moest klimmen terwijl je jezelf omhoog trok aan takken. Dat was wel heel erg leuk! Sommige stukken waren super steil en de afgrond was ook vlak naast je. Daar kruip je dan, zonder veiligheidsspullen om je heen. Best wel gevaarlijk dus! Maar echt heel gaaf om te doen.

De voltzberg van een afstandje:

Eindelijk hadden we de top bereikt! Wie had ooit gedacht dat ik vooraan de berg op zou lopen!! :D

Het uitzicht was prachtig!! Echt super mooi! Niet in woorden uit te drukken. En helaas is het ook niet op foto vast te leggen. Prachtig was het!

Nou, daar even gegeten en toen zagen we weer een regenbui aankomen. Snel de berg af, want als het regent kun je de berg niet meer af, want dan glij je weg de afgrond in!

Nou, toen dus weer 4 uur lang snel doorlopen om weer terug te gaan. Ondertussen voelden mn voeten al helemaal kapot aan. Allstars schoenen zijn echt niet aan te raden bij zo’n lange wandeling! Terwijl we liepen wilde ik even met mn hand tegen een boom aanleunen om mn evenwicht te bewaren, maar ik zag niet dat daar stekels van 20 cm in zaten! AUW! Dat voelde ik wel.. toen ik mn hand weghaalde zaten er  3 grote stekels in mn hand.

Helemaal gewond en uitgeput kwamen we weer terug bij de boot. Waar we even konden afkoelen bij een watervalletje en waar ik mn teen heb opengehaald aan een rots die onder water zat…

Maar.. ik was super trots dat het me is gelukt! Dit overblijfsel zie ik dan ook als een trofee:

De volgende dag gingen we weer wandelen. Dit keer naar de raleighvallen. Dat is een stroomversnelling. Dit was gelukkig dichterbij en was 1 ½ lopen om er te komen. Was ook heel mooi om te zien! En ook daarvan heb ik weer lekkere blaren opgelopen. Tja, je moet er wat voor over hebben.

Ronny en wimpie wilde mij maar wat graag helpen met mijn blaren. Wimpie zei dat ik er zout op moest doen. “na het zout ga je even dansen en daarna is het over!” zei hij. Nou, dat leek mij geen goed plan. Ronny had ook een goed idee. Hij wilde wel even een lepel in het vuur houden en dan met die lepel op mijn blaar drukken. Dan is het veel sneller over! Stelletje sadistische surinamers..

Die avond was het alweer de laatste avond. Nou, je kon het wel de bonte avond noemen! Wat hebben we ons toch voor gek gezet.. iedereen wist wel iets mafs te verzinnen, de één kon een leuk liedje, de ander had weer een grappig trucje.. We zijn er die avond ook achter gekomen dat Mirjam afstamt van de brulaap. Mirjam kan namelijk een hele mok in haar mond stoppen!

De volgende dag was het weer tijd om terug te gaan. Eerst weer met de boot. Alle spullen inladen en gaan!

Het had de hele dag nog niet geregend, maar je raad het al, toen we allemaal in de boot zaten begon het gelijk weer te regenen! Maar dit keer waren Mirjam en ik voorbereid en hadden we een paraplu mee genomen, dus wij zaten lekker droog :P

Het was weer een super leuk tripje met hele leuke mensen! Dan is het toch weer jammer dat je ze daarna niet meer ziet..

Zondag zijn we weer naar de kerk geweest. Dit was onze laatste keer in die kerk. We waren eigenlijk van plan om verschillende kerken te bezoeken, maar dat is er niet van gekomen. En hier voelden we ons ook prettig. Omdat het onze laatste keer was hebben we van de kerk een beeldje gekregen. Dit beeldje is dan ook de kerk in het klein! Heel lief. Dat is wel een voordeel van een kleine gemeente. Mensen zijn heel betrokken met je. Dat is wel heel mooi.

Dinsdag was onze laatste keer bij weid mijn lammeren. Was leuk om hen een aantal weken te kunnen helpen. Ze waren heel blij met ons. Dat is natuurlijk altijd leuk om te horen! :)

En over een paar uurtjes vertrekken we dan naar Brazilië. Dat is trouwens ook niet helemaal soepeltjes gelopen. We hadden namelijk problemen met onze ticket. Dat is vandaag pas opgelost. Precies op het laatste nippertje dus. En we hadden ook nog geen verblijf, want alles zat steeds vol. Gelukkig kreeg ik vandaag toch nog een mailtje van iemand die nog plek had. Ook op het laatste moment! Maarja, tis allemaal goed gekomen.

Best spannend om zo te vertrekken.. Ik ben heel benieuwd wat we allemaal gaan meemaken in Brazilië! Eén ding is zeker: God gaat met ons mee. Hij beschermd ons, leid ons en brengt ons daar waar we moeten zijn. Wij hoeven alleen maar te volgen :)

De volgende blog komt waarschijnlijk vanuit het zonnige Brazilië!! :D