Dag 54 (28 mei 2012)

muggen.. ik haat ze echt..

Ik heb laatst heel veel muggen vermoord. Ik kon er gewoon niet meer tegen! Elke mug die in mijn buurt kwam kreeg een kledder voor zijn kop, zo hard dat hij het niet kon overleven. Denk dat ik op één avond wel 20 muggen om het leven heb gebracht!

Toen wist ik nog niet dat muggen echte bloedwrekers zijn!

De volgende ochtend kwam ik hier helaas wel achter.. ik slaap met een lange broek en met een shirt met lange mouwen aan, zodat ik niet geprikt kan worden. tot deze dag was ik ook nog nauwelijks ‘s avonds gestoken. Maar de nacht toen ik al die muggen had vermoord, hebben ze mijn handen helemaal lek gestoken. Op elke hand zaten 20 muggenbulten! Je kunt je dus wel voorstellen hoe mijn handen eruit zagen..

De volgende avond was ik voorbereid. Ik had nieuw muggenspul gekocht en heb mijn handen voor het slapen gaan ingesmeerd. "hehe, nu ben ik jullie te slim af!" dacht ik bij mezelf toen ik mijn handen aan het insmeren was.

Helaas zit er in die kleine koppetjes toch nog een intelligenter brein dan je zou verwachten!

toen ik wakker werd merkte ik al snel dat mijn linker ooglid erg dik en zwaar aanvoelde. Ik greep snel een spiegel en zag dat de muggen, met een bloeddorstige woede, mijn gezicht verbouwd hadden! Ze wilde me duidelijk op kwasimodo (de klokkenluider van notre dam) laten lijken, want mijn oog zag er precies zo uit als de zijne!

Oke, nu ff serieus.. :P

Er staat weer iets nieuws op de planning.. we gaan namelijk onze laatste weken doorbrengen in Brazilië! "Huh?! hoe komen ze daar nou weer bij!" hoor ik jullie denken.. nou, eerlijk gezegd zat ik er vorige week een beetje doorheen. ik was het spuugzat. Ik moest er niet aan denken om hier nog de andere helft door te brengen. Ik miste iedereen. En ik miste niet alleen personen, maar ik miste ook Nederland, ik miste katwijk. Ik miste het vertrouwde, onze cultuur. Het liefste wat ik wilde was naar huis gaan.

ondertussen leek het Mirjam heel leuk om naar Brazilië te gaan. Ze was dus een beetje aan het zoeken op internet en ineens kwam ze op een site terecht waarin mensen straatkinderen helpen die in sloppenwijken leven. Ze brengen daar het evangelie (zie www.jafet.nl). Nou, Mirjam was gelijk enthousiast en wilde daar ook wel even langs gaan.

Toen ze me dat vertelde had ik er echt helemaal geen zin in. Ik dacht: "nee hè, waar komt ze nou weer mee!!". Toen zag ik het helemaal niet meer zitten en was ik bijna vast besloten om mijn ticket eerder naar huis te laten omboeken. Mirjam was al vastbesloten dat ze naar Brazilië zou gaan. En ik moest zelf maar beslissen of ik mee ging. Ik zei dat ik er nog maar even over moest nadenken.. Ik ken de taal niet, ook kan ik niet goed engels. Ook is het weer een hoop geregel, wat bij mij betekend: STRESS!!

Ik had dus eigenlijk al een beetje voor mezelf besloten dat ik lekker mijn ticket laat omboeken en eerder terug zou gaan naar Nederland. Maarja, dat voelde toch wel dubbel. Want ik zou 3 maanden weg gaan. Ga ik dan zomaar ineens opgeven? Wat zou God willen dat ik zou doen?

Die avond legde ik alles aan God voor en vertrouwde ik erop dat Hij het zou leiden, Hij zou me wel de richting wijzen waar ik heen moet gaan. Ook heb ik super lieve biddende mensen achter me staan, waarvoor duizendmaal dank!! :)

De volgende dag waren we bij weid mijn lammeren en ik wist nog steeds niet wat ik moest doen. Mirjam en ik hadden besproken dat ik de volgende dag een beslissing zou hebben gemaakt en Mirjam zou er dus tot die tijd niet meer naar vragen. Mirjam ging even van de groep af en ik zat de hele tijd na te denken wat ik moest gaan doen. Ik wilde heel graag naar huis, maar zou dat ook Gods plan zijn? Ik begon weer te bidden: "Heer, laat me weten wat ik moet doen. Mag ik naar huis, zit mijn tijd erop? Moet ik in Suriname blijven? Moet ik met Mirjam mee naar Brazilië? Ik weet het niet meer. geef me toch alstublieft antwoord". Op dat moment veranderde mijn gevoel. Dat hevige verlangen om naar huis te gaan, veranderde in een verlangen om nog te blijven. Ineens wilde ik niet meer naar huis! Ik was hierover nog een beetje aan het nadenken toen Mirjam weer binnenkwam en voordat ik maar iets kon zeggen zei ze: "Ik vind dat je gewoon mee moet gaan naar Brazilië". Voor mij klonk dit meteen als een antwoord op mijn vraag aan God. Wat voelde ik me toen opgelucht! Dat terneergeslagen gevoel was weg, ik was weer vol goede moed, mijn kracht was weer helemaal aangevuld, ik kan er weer tegenaan. Ik heb er zin in! :)

Dus.. Nieuwe opdracht! We gaan naar Brazilië. We zijn van plan om daar van het land te genieten en om daar bij stichting Jafet te kijken en een aantal dagen mee te helpen. Ach, we zien wel hoe het loopt. We laten God het leiden. We hebben veel gebeden om een goede plek te vinden waar we de donaties aan kunnen schenken (het was natuurlijk in eerste instantie bedoeld voor het kindertehuis, maar wegens redenen die ik hier niet op internet ga vermelden, hadden we hier geen goed gevoel bij), tot nu toe hadden we nog geen organisatie gevonden die ons geschikt leek. Maar op de één of andere manier hebben Mirjam en ik allebei een heel goed gevoel over stichting Jafet. We hebben er veel voor gebeden dat we een geschikte plek zouden vinden, waar de donaties goed terecht zouden komen. en het is alsof God ons nu hier, naar deze organisatie toe heeft geleid. Maar we willen er eerst gaan kijken, voordat we die beslissing maken ;)

hebben we verder nog wat gedaan..?

uhmm... we zijn ff naar fort zeelandia geweest. Geschiedenis lesje gehad dus ;)

Mirjam heeft samen met Els vlechtjes laten inzetten :P Dus nu is ze een echte Surinamer!

en diezelfde avond zijn we lekker met Els en Andrea uit eten geweest, waarbij we als toetje hebben genoten van een heerlijke ice coffee! Die was zooo lekker! hij smaakte echt naar meer! :P

Oja!! Het beste vergeet ik bijna te vertellen! Mirjam heeft een worm in haar voet xD En of dat nog niet vreemd genoeg is, heeft ze hem ook nog eens de naam "otje" gegeven. Het voelde voor haar alsof ze een huisdier met zich meedroeg. Ze sprak erg liefdevol over Otje. Maar dat vond ik toch wel een beetje vreemd, want ze is Otje wel aan het vermoorden met haar antiwormen pillen! Waarom zou je je huisdier willen vermoorden?? Ik snap niks van haar…

nou, jullie zijn weer op de hoogte hoor!! :)

Dag 41 (15 mei 2012)

Sjow.. weer even een nieuwe blog over het wel en wee van Mirjam en mij!

Dinsdag zijn we naar de Paramaribo Zoo geweest. Zoals de naam al doet vermoeden: Een dierentuin in Paramaribo!

Stelde niet zoveel voor, was maar een kleine dierentuin, maar toch leuk om even doorheen te lopen :)

 

Woensdag kwamen we erachter dat we nog naar de vreemdelingendienst moesten om onze toeristenkaart te verlengen. Je moet dit binnen 30 dagen doen... Aangezien wij al de Surinaamse cultuur zijn gaan overnemen, waren we al 5 dagen te laat! De volgende ochtend zijn we dus meteen naar de vreemdelingendienst geweest en we zaten daar echt helemaal in de zenuwen. Er gingen al allerlei gedachtes door ons hoofd dat we veel problemen hiermee zouden krijgen. Misschien moesten we wel een hoge boete betalen, of misschien zouden we zelfs het land uit gegooid worden! Tja, je weet t niet hè..

toen er een brede surinamer in politieuniform binnenkwam, met aan zijn broek een pistool en handboeien, was ons gedachteplaatje compleet. We zagen het al voor ons:

"Mevrouw, we willen onze toeristenkaart verlengen, maar we zijn 5 dagen te laat.."

"ja dames, 5 dagen illegaal in het land betekend nu 5 dagen in de gevangenis!"

(ondertussen komt die politieman aangelopen..) Kledder! onze handen in de handboeien. pistool in onze rug.. "Kom maar mee!"

Natuurlijk zouden we dit dan niet laten gebeuren zonder er een foto van te maken, dus zouden we aan de balie mevrouw vragen of ze een foto van ons kon maken, terwijl we afgevoerd worden.

Maar we werden uit onze dagdroom gehaald toen ons nummer werd omgeroepen. "Nummer 69!"

We liepen als twee ter dood veroordeelden naar de balie toe..

Mirjam deed haar hele verhaal.. wat blijkt.. zaten we verkeerd!! Moesten we een andere ingang hebben, een ander loket.. super, kunnen de zenuwen weer opnieuw beginnen!!

Maar daar aangekomen viel alles heel erg mee, want het was geen probleem dat we te laat waren. alleen.. we hadden onze retourticket niet mee. Zonder retourticket kon het niet afgestempeld worden.

Oke, volgende ochtend dus weer terug, dit keer mèt onze retourticket. Staan we voor de balie, wil Mirjam haar retourticket uit haar tas halen.. wat blijkt: Heeft ze hem weer vergeten!! Had ze hem in het studentenhuis aan Sander (onze huisgenoot) laten zien, om te vragen of dat de goede was. Heeft ze hem dus niet meer terug in haar tas gedaan!! Ooohhhww... een typische actie voor een dom blondje! :P

Vrijdag zijn we met Andrea en Els naar overbridge geweest, een strand. Daar hebben we overnacht in.. jawel! onze eigen hangmat!! :D We hebben er speciaal één gekocht voor mee te nemen op tripjes en het is natuurlijk sowieso leuk om er één mee naar huis te nemen :)

Maar toen we de hangmat op wilden hangen, keken Andrea en Els ons heel vreemd aan. Waarom? Nou, het bleek dus dat je aan een hangmat niet genoeg hebt.. nee, je moet ook nog hangmatTOUW hebben.. Ja hoor!! Hebben wij weer!! Dus wij vragen bij de receptie. Nee, ze hadden geen hangmattouw, dan moesten we een hangmat huren.. Ja, dat gaan we niet doen natuurlijk. We willen in onze eigen hangmat slapen! Ach, waar een wil is, is een weg, zegt men ook wel :P

Vraag me niet hoe, maar we hebben het toch voor elkaar gekregen om onze hangmat op te hangen, ZONDER hangmattouw. Ben toch stiekum wel trots :D

Echt heerlijk ligt zo'n hangmat. ik raad het iedereen aan! Sowieso super gaaf om zo te overnachten op een strand. Lekker allemaal vleermuizen die langs je heen fladderen en die mooie natuurgeluiden op de achtergrond.. Je kunt je ogen echt niet lang openhouden als je daarin ligt. Een slaappil is er niks bij!

Nu bedenken hoe en waar ik die hangmat straks thuis ga ophangen :P

We zijn ook al twee keer bij weid mijn lammeren geweest. de eerste keer was woensdag. We moeten er met de bus heen. eerst moesten we de bus naar het centrum pakken en vanaf daar de PKL bus. Nou, we dachten dat we dat wel snel zouden vinden, de busschauffeur zou het ons wel kunnen vertellen toch?! Verkeerd gedacht!

De busschauffeur stuurde ons een kant op, wij dat hele eind gelopen.. Ook nog wat andere mensen de weg gevraagd. Toen we eindelijk in de buurt waren, zei er een mens dat we helemaal verkeerd zaten en weer helemaal terug moesten. Ze zei dat de PKL bus daar is waar we uit de vorige bus waren gestapt. Daarna nog aan iemand gevraagd en die zei hetzelfde.. Shit... weer dat hele eind terug lopen. Nouja, het is niet anders..

Nou, eindelijk waren we weer op het begin punt aangekomen, vroegen we daar weer waar de bus was, stuurden de mensen daar ons weer die kant op waar we net helemaal naartoe waren geweest!!! Jaaaah we snapten er helemaal niks meer van! En het is echt geen klein stukje lopen daarnaartoe. We hadden de moed opgegeven en strompelden maar een beetje vooruit, toen Mirjam ineens naar de overkant van de weg vloog! "Huh?! waar gaat zij nou weer heen?" dacht ik bij mezelf. Dus ik rende haar maar achterna. Stond valentino (onze reisleider van het tripje van Galibi) aan de overkant! Gelukkig een bekende.. die kon ons vast wel goed de weg wijzen. Wij het hele verhaal uitgelegd dat we telkens heen en weer worden gestuurd en we het niet kunnen vinden, kapot zijn van het lopen, enz.. En toen heeft hij ons met de auto naar de goede bus gebracht. Dat was toch wel weer heel lief van hem! Had er niet aan moeten denken weer een heel eind te moeten lopen op zoek naar die stink bus!

Maar zo is het dus toch nog goed gekomen en kwamen we veilig en wel bij Weid mijn lammeren aan.

Ze zijn heel blij met onze komst, dat lieten ze meteen al duidelijk merken. We voelen ons hier dus al een stuk nuttiger dan bij Nos Kasita! Hier krijgen we tenminste ook taken, dat is wel super. Bij Nos Kasita moest je het zelf maar een beetje uitzoeken wat je daar ging doen.

En morgen.. (wanneer jullie het lezen is het al "vandaag") gaan we weer naar de vreemdelingendienst voor Mirjam, aangezien zij nog steeds haar toeristenkaart niet heeft verlengd.. :P

Dag 34 (8 mei 2012)

En dan zitten we alweer op 1/3 van onze reis!

We zijn ondertussen al helemaal ingeburgerd. De “no spang”(geen zorgen) houding van de Surinamers gaan we al snel overnemen. Het went snel om alles lekker op je gemakje te doen. Het chaotische leventje in Nederland wordt straks weer wennen denk! Alhoewel, de laatste paar weken dat ik in Nederland was heb ik ook niet veel uitgevoerd :P

Tripje Galibi

Eerst maar even wat foto’s van de natuur daar!

 

Woendagochtend stonden we vroeg op om een trip van 3 dagen te maken naar Galibi. De reisleider die ons naar Galibi bracht was Brian Jeffrey. Maar deze lieftallige Brian zou geen Surinamer zijn als hij niet van opscheppen hield. Brian kan naar eigen zeggen goed rappen en heeft zichzelf daarom nog de artiestennaam MC Jeffroman gegeven. En bij het vertellen van die naam kregen we een "mooi" stukje rap te horen. Maar Brian is ook nog een indiaan en heeft dus ook nog een indianennaam. Ja en toen moest hij mijn naam weten.. Neline is al voor veel nederlanders niet uit te spreken of te onthouden, ken je nagaan voor een Surinamer! Ik werd dan ook geen Neline genoemd, maar Lelie. Nou, best een mooie vervanging :)

Aangekomen in Galibi gingen we eerst een wandeling maken. Overal staan bomen met allerlei soorten fruit erin. Mirjam was niet te stuiten en vloog bijna al de bomen in om het fruit op te kanen. Ze is werkelijk onverzadigbaar als zij fruit ziet! Maar wel leuk dat we alles wat aan de bomen hing mochten eten :)

 

's avonds gingen we op pad om schildpadden te zoeken. Het is nu de tijd dat ze eieren leggen op het strand, dus hoopten we dit te kunnen zien. En ja hoor! We hebben wel 4 schildpadden gezien. Helaas niet veel foto's ervan, want we mochten niet flitsen omdat ze anders schrikken en dan wordt het proces van eieren leggen verstoord.

Toch 1 mogen maken met de camera dicht bij de eieren zodat ze de flits niet ziet:

En toen ze in zee ging maakte Brian nog even snel een actiefoto van ons bij de schildpad :P

Ook valentino was mee als reisleider. Hij lag overdag steeds te slapen. Nou, dat hebben we 's avonds geweten! toen was hij natuurlijk klaar wakker. Man, wat kan die vent kletsen zeg.. Mirjam en ik hebben tot half 3 's nachts met hem lopen discusseren over bepaalde punten van het christelijk geloof (hijzelf is Islamiet). Er was ook één jongen bij blijven zitten die ook mee was op trip. Hij is niet gelovig opgevoed, maar hij stelde ook vragen en hij vond de dingen die we over God vertelden wel heel mooi. Hij was heel geinteresseerd dat vond ik wel mooi J

De volgende ochtend moesten we om half 9 ontbijten, maar wij hadden geen wekker. "jullie worden gewekt door de haan" zei valentino tegen ons. Nou, er liepen inderdaad hanen rond, maar dat was niet wat hij bedoelde. De volgende ochtend stond Valentino voor onze slaapkamerdeur te kraaien als een haan! haha, echt een mafkees..

Die ochtend gingen de anderen die met ons mee waren op trip weer terug. Maar Mirjam en ik bleven nog, want wij hadden een extra nacht. Ook Brian en Valentino moesten met die groep mee terug, dus de rust was weer wedergekeerd.

's ochtends kregen Mirjam en ik eerst van 2 andere reisleiders een wandeling door het bos. Tijdens die wandeling begon het ineens keihard te regenen, waardoor we tot op het bot nat waren. lekker hoor..

daarna gingen we zwemmen en ging één van die twee reisleiders met ons mee om kokosnoten voor ons uit de bomen te slaan..

 

 

toen we terug naar het huisje gingen had de kok al lekker eten voor ons gemaakt: Bami met kip en kousenband. Heerlijk!

We waren nog geen kwartier klaar met eten of de kok vroeg aan Mirjam of we nog een lekker snack wilden. Mirjam zei toen dat ze geen honger had maar dat ik het misschien wel luste, dus pakte ze de bananenships wel aan om het aan mij te geven. Nou je raad het al. Mevrouw at die bananenchips op alsof ze in geen tijden had gegeten!

 

Nadat we alles verorberd hadden gingen we naar de dierentuin. Die dierentuin stelt niks voor. Het zijn een paar half ingestorte kooitjes, maar het was de leukste dierentuin waar ik ooit was geweest!! :D Je mocht namelijk al die dieren vasthouden! En veel liepen er ook los. Het was helemaal geweldig!

Deze slang had hij 2 weken geleden gevangen in het wild. Zijn vorige slang is namelijk ontsnapt. Deze is hij nu dus aan het tam maken :)

die dieren spelen allemaal met elkaar. echt zo grappig om te zien!

een indiaan uit Galibi had die dierentuin gemaakt en verzorgde die dieren. Hij nam alle tijd voor ons en nam ons zelfs mee naar zijn huis (wat bestaat uit enkele ijzeren platen en wat hout) om een baby papegaai en een zijde aapje te laten zien. Ook liet hij vol trots, onder het genot van een stinkende joint die wij beleefd afgeslagen hebben, foto's zien die bezoekers naar hem toe gestuurd hebben. Wij willen hem dus ook wel wat foto'tjes toesturen. Vind hij leuk :P

Hij zei ook dat we de volgende ochtend weer langs moesten komen, want dan wilde hij met ons een vogelspin in het bos zoeken!

Na het bezoek aan de dierentuin hebben we nog even met onze neus in de boeken gezeten :P

 

Mirjam verzorgde de achtergrond muziek

's avonds was er weer een nieuwe groep mensen in het huisje waar we overnachten. Die gingen op schildpadden tocht en wij gingen weer mee :). Ik kreeg ondertussen van 1 van de reisleiders een heel verhaal te horen over zeemeerminnen, vampieren en weerwolven. De mensen in Galibi zijn echt heel bijgelovig.

Dit keer lieten de schildpadden wel erg lang op zich wachten! We hebben er dit keer ook maar 1 gezien. We hadden de vorige avond dus wel geluk gehad dat we er 4 hadden gezien!

De volgende ochtend gingen we naar de indiaan om met hem een vogelspin te zoeken. De indiaan liep met zijn grote kapmes en legerbroek voorop en wij, twee onschuldige, van geen kwaad bewuste meisjes liepen achter hem aan het bos in. Natuurlijk gaan er dan toch wel enge gedachtes door je hoofd!

Maar hij was heel lief en heeft ons niks gedaan. :P We hebben een vogelspin gevonden, in een potje gedaan en mee genomen. We mochten, nee, MOESTEN de vogelspin vasthouden. Ik heb geen idee hoe giftig zo'n beest is, maarja, daar denk je dan maar even niet aan als je hem vasthoud..

Voordat we naar paramaribo terug keerden, gingen we eerst nog een bezoekje brengen aan Frans-Guyana. Nou, dat was echt niks aan.

(standbeeld is van een één of andere man die daar in de gevangenis heeft gezeten en een aantal keer is ontsnapt. Schijnt ook een film over te zijn..)

En toen weer terug naar Paramaribo! Was echt weer een super leuk tripje!

Verder zijn we ook nog een dagje op dolfijnentrip geweest en naar een plantage. Maar dat vond ik eigenlijk niet zoveel aan.. Die dolfijnen bleven op minimaal 5 meter van de boot. Maar ach, toch leuk om gezien te hebben ;)

Morgen hebben we een afspraak bij weid mijn lammeren. Spannend dus J Jullie horen wel hoe het geweest is!